Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 20/01/2019

Καθώς στην τελευταία φάση της εξουσίας τους οι κυβερνητικοί ξεδιπλώνουν τις φθαρμένες σημαίες της άμετρης αυθάδειά στους, θα θέλανε,  ως οπαδοί της καταστολής και εργάτες της ταπείνωσης των άλλων, να αρκεστούμε σε μια αναδίπλωση σιωπής. Να συμβιβαστούμε. Σαν να είχαμε αποφασίσει να εξαντληθούμε , γράφοντας ένα μικρό πόνημα πένθους.

Υποψιασμένοι για την αποστροφή που προκαλούν, οι κυβερνητικοί θα ήθελαν πράγματι  πολύ να αποσυρθούμε στους τόπους της αυτοστοχαστικής παρατήρησης και της παραλυτικής αδυναμίας. Να εγκατασταθούμε για πάντα στο ημίφως του πένθους , στον παγερό τόπο του.

Μόνο εξωτερικά θα τους ακολουθήσουμε. Μας χρειάζεται όντως  ένα μικρό πόνημα πένθους. Για το χθες και για το σήμερα. Θα είναι επίμοχθη και επίπονη η προσπάθεια. Πόνημα πένθους, ανακεφαλαίωσης και επίγνωσης. Πόνημα θεραπευτικό.

Μας χρειάζεται ως κοινωνία ένα μικρό πόνημα πένθους για τα δέκα τελευταία χρόνια. Πρώτη θέση θα κατέχει η στάση και η πράξη των σημερινών κυβερνητικών σε εκείνη την περίοδο. Ο κεντρικός και σχεδιασμένος καταστροφικός ρόλος τους, μέσα σε μια κοινωνία αιφνιδιασμένη, που δεν μπόρεσε, δεν ήθελε και δεν μπόρεσε να θέσει προς συζήτηση, να αντιληφθεί και να κατανοήσει τους λόγους  της περίστασής της.

Μας χρειάζεται πράγματι ως κοινωνία ένα μικρό πόνημα πένθους για εκείνη την εποχή. Για το συμβιβασμό, την αδυναμία απόκρουσης της καταστροφικής επέλασης των σημερινών κυβερνητικών. Της ανορθολογικής οργάνωσης του λόγου και της ορθολογικής και πειστικής συνάρθρωσης του ψεύδους.

Μικρό πόνημα πένθους για τους χορούς του θανάτου στην ελπιδοφάγο πλατεία των ψευδοαγανακτισμένων. Για την υποδοχή των πολιτικών ψευδοπροφητών, των σωτήρων ‘’φίλων του λαού’’. Την αποδοχή των αντιθέτων. Το συμβιβασμό με το τίποτα, την άρνηση της ευθύνης, τη διαστροφή της γλώσσας.

Δεν έγινε τότε.

Γι’ αυτό και ανεμπόδιστα θριάμβευσε το ψέμα, Και εξακολουθεί, ως παραποιημένος κόσμος και ως διαστρέφων λόγος, να ανεμίζει η ύβρις του στη Βουλή των Ελλήνων.

Κάτω από τη σκιά της οίησής τους, οι κυβερνητικοί φαντάζονται ότι η κοινωνία θα παραμείνει, αποστρεφόμενη τον ηττημένο εαυτό της, σιωπηλή και πενθούσα.

Δεν θα αφήσουμε τη σημερινή στιγμή να σκοτώσει αυτή που έρχεται. Δεν θα σταθούμε ανάξιοι. Με ζωντανό χέρι θα γράψουμε αυτό το χρήσιμο μικρό πόνημα πένθους. Και σαν το σταματημένο φως , ‘’ σαν το  έτοιμο να ξαναγεννηθεί ή να πεθάνει ‘’  θα ξεκινήσουμε από την αρχή. Ας γνωρίζουν οι κυβερνητικοί, ότι οι τελευταίες γραμμές στο μικρό πόνημα πένθους θα είναι οι πρώτες λέξεις στο νέο μανιφέστο.

                                     

 

Κοινοποίηση