Οι ανίδεοι εμπνευστές της διαίρεσης, με τη βαθιά καθυστερημένη κοινωνική και πολιτική συνείδηση, αυτοϊκανοποιημένοι με το εύρημα, νόμιζαν ότι ασκούν πολιτική μέσα από την ψευδή διαίρεση Μνημόνιο και αντιμνημόνιο.
Τα απλουστευτικά ερμηνευτικά σχήματα ήταν πάντα ένα καλό εργαλείο στα χέρια των διεκδικητών της εξουσίας. Και οι απλουστευτικές διαιρέσεις ήταν πάντα το καταφύγιό τους, γιατί η δομική πηγή που γεννάει τα προβλήματα, φουντώνει την κρίση και πλήττει τους ανθρώπους, προκαλεί τρόμο στους οπαδούς της πολιτικής απλοϊκότητας.
Η διαίρεση Μνημόνιο – αντιμνημόνιο ούτε μια στιγμή δεν αποτέλεσε πολιτική. Ήταν η άρνηση της πολιτικής.
Η ισοπέδωση και η απλοποίηση, νόμιζαν οι αντιμνημονικοί, ότι τους απαλλάσσει από την ευθύνη. Τους ξεφορτώνει από το βάρος των προτάσεων. Την επεξεργασία μιας πολιτικής.
Και φυσικά, την ανάληψη του κόστους για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής.
Γι’ αυτό και η καταγγελία, ο δήθεν θυμός και η δήθεν φιλολαϊκότητα, αποτέλεσαν γι’ αυτούς τον εύκολο δρόμο της μεγάλης απόδρασης.
Και να, λοιπόν, που τελειώνουν τα ψέματα. Δεν υπάρχει καταφύγιο για τους δήθεν φίλους του λαού. Στο μέτωπο της πραγματικής ζωής, εκεί που δεν νοείται πολιτική με προσωπεία, καλούνται όλοι να δώσουν τις συγκεκριμένες απαντήσεις τους.
Και εκεί, απογυμνωμένοι από το εγγενές ψεύδος τους, να κριθούν από τη λαϊκή ψήφο. Η ώρα δεν αργεί για όλους.
