Ο «εχθρός», στην ιστορία της πολιτικής σύγκρουσης, πάγια υπάρχει ή αναζητείται. Στα νεότερα χρόνια όπου η σύγκρουση έχει πλέον εξορθολογιστεί, ο εχθρός είναι ακρογωνιαίος λίθος κάθε προπαγανδιστικού μηχανισμού και κάθε ενέργειας ψυχολογικής βίας. Από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης όπου ο «Νόμος περί υπόπτων» αποσυνέδεε την έννοια του εχθρού από τη πράξη, μέχρι και την εποχή της ναζιστικής κυριαρχίας, ο εχθρός έγινε κινητήρια δύναμη της Ιστορίας.

Στην Ελλάδα του 2015 η κυβέρνηση, σε κάθε στροφή και σε κάθε πρόβλημα, αναζητάει εχθρούς. Τους βρίσκει στη δεξιά, στον ταξικό αντίπαλο, στους «κακούς» Ευρωπαίους, στους ξένους γενικά. Και φυσικά, κατεξοχήν, όπως όλες οι εξουσίες στην ιστορία, την αναζητά στον Τύπο, στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Ο Ναπολέοντας εξάλλου με μεγάλη πολιτική τέχνη επιχείρησε και πέτυχε στην εποχή του τον απόλυτο έλεγχο του Τύπου. Ρουμπρίκες των εφημερίδων της εποχής γράφονταν κατευθείαν από τα Υπουργεία!

Πέρα από το αριθμητικό αποτέλεσμα των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού που έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης, αυτοτροφοδοτούνται πολιτικά, φυσικά μέσα από τα κανάλια και τον Τύπο, ανακαλύπτοντας εχθρούς και καταγγέλοντας το ρόλο τους. Στην εποχή που ζούμε, όπου η επιδίωξη της κυβέρνησης για καθολική εξουσία ανήκει στην σφαίρα της νοσηρής ιδεολογίας, οι εχθροί – ανύπαρκτοι και κατασκευασμένοι – αποκαλύπτουν τη γυμνότητα του κυβερνητικού πολιτικού σχεδίου. Είναι πια φανερό για όποιον θέλει να δει και όποιον θέλει να ακούει ότι η εξουσία είναι αυτοσκοπός. Κανένας «εχθρός» δε μπορεί αυτό να το συγκαλύψει.

Δίπλα, η κοινωνία φαίνεται να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα. Καλείται να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ και τις δόσεις της στην εφορία, συνειδητοποιώντας καθημερινά τη βύθιση που συντελείται.

 

Παρά την επιφανειακή σιωπή, οι άνθρωποι θα αρχίσουν να αντιλαμβάνονται ποιος είναι ο πραγματικός «εχθρός» της ζωής τους.

Κοινοποίηση