Σε όλες τις εποχής της κρίσης ο καταγγελτικός λόγος ανθίζει, όπως τα ζιζάνια στον ποτισμένο κάμπο. Ο καταγγελτικός λόγος έχει σαν αφετηρία την άρνηση της πραγματικότητας. Δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει. Το συγκεκριμένο τον τρομάζει. Το γενικό και το ασαφές τον εμπνέει. Ο καταγγελτικός λόγος αγνοεί τις ανάγκες. Γιατί αγνοεί τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους δεν είναι παρά η πρώτη ύλη σε ένα σχέδιο εξουσίας. Σε ένα κυνικό σχέδιο εξουσίας. Ο καταγγελτικός λόγος ευδοκιμεί σε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής. Από την άκρα Δεξιά μέχρι την Αριστερά και από την Αριστερά μέχρι την άκρα Δεξιά.
Ο καταγγελτικός λόγος συμπυκνώνει πάντοτε το αδιέξοδο μιας πολιτικής συνείδησης. Μιας πολιτικής συνείδησης που βλέπει τη δική της διέξοδο μέσα από το αδιέξοδο της κοινωνίας. Μπορεί ο καταγγελτικός λόγος να μην έχει ιδιοκτήτες, έχει όμως κριτές. Κριτές και κριτή. Κάθε ελεύθερη συνείδηση που αρνείται την έξωθεν επιβολή, ορθώνεται απέναντι στον καταγγελτικό λόγο.
