Το είδαμε τις τελευταίες μέρες στη Βουλή των Ελλήνων. Το απεχθές μέτωπο του ανορθολογισμού ήταν εκεί. Τροφή του, ο καταγγελτικός λόγος.

Ο καταγγελτικός λόγος έχει σαν αφετηρία την άρνηση της πραγματικότητας. Δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει. Είναι μια απόδραση. Είναι μια εμμονική και ανορθολογική άρνηση του πραγματικού και συγκεκριμένου. Το συγκεκριμένο τον τρομάζει. Το γενικό και το ασαφές τον εμπνέει.

Ο φόβος μπροστά στο συγκεκριμένο οδηγεί τους εκφωνητές του καταγγελτικού λόγου να εμφανίζονται στη δημόσια σκηνή πάντοτε μεταμφιεσμένοι. Ποτέ δεν φανερώνουν τις πραγματικές τους προθέσεις. Ποτέ δεν μιλάνε για το πραγματικό τους σχέδιο. Ποτέ δεν αποκαλύπτουν την πραγματική τους πολιτική συνείδηση. Ευάλωτοι στο φως της πραγματικής ζωής, ο λόγος τους εκφωνείται από το καταφύγιο της γενικότητας και το πυροβολείο της ασάφειας.

Ο καταγγελτικός λόγος αγνοεί τις ανάγκες. Γιατί αγνοεί τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους δεν είναι παρά η πρώτη ύλη σε ένα σχέδιο εξουσίας. Σε ένα κυνικό σχέδιο εξουσίας.

Ο καταγγελτικός λόγος ευδοκιμεί σε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής. Από την άκρα Δεξιά μέχρι την Αριστερά και από την Αριστερά μέχρι την άκρα Δεξιά. Εξαιρώ το ΚΚΕ από την προσέγγιση αυτή.

Η μέθοδος δεν έχει ιδιοκτήτες. Μια ματιά στην ιστορία αρκεί.

Ο καταγγελτικός λόγος συμπυκνώνει πάντοτε το αδιέξοδο μιας πολιτικής συνείδησης. Μια πολιτικής συνείδησης ατομικής ή συλλογικής. Μια πολιτικής συνείδησης που βλέπει τη δική της διέξοδο μέσα από το αδιέξοδο της κοινωνίας.

Μπορεί ο καταγγελτικός λόγος να μην έχει ιδιοκτήτες, έχει όμως κριτές. Κριτές και κριτή. Κάθε ελεύθερη συνείδηση που αρνείται την έξωθεν επιβολή, ορθώνεται απέναντι στο μέτωπο της άρνησης του ορθού λόγου.

Η Ελλάδα πορεύεται στην έρημο. Ο λαός, με την ακατάβλητη δύναμη του αυτοπροσδιορισμού του, θα ορίσει, με κριτήριο τη βιωμένη ζωή και εμπειρία του, την ιστορική μοίρα του. Με τη σοφία του Οδυσσέα που κατανίκησε τις Σειρήνες, προσπερνώντας την ανάγκη της γοητείας τους.

 

Κοινοποίηση