Κάθε φορά που η εξουσία επιχειρεί να κατασκευάσει τη δική της εκδοχή των πραγμάτων, κάθε φορά που θέλει να διατυπώσει τη δική της δικαιωτική αφήγηση για τις επιλογές της, επικαλείται τη δικαιοσύνη και την αλήθεια. Αν η αλήθεια είναι η αναγνώριση των ορίων της πραγματικότητας, εδώ το εγχείρημα των πρωταγωνιστών αποβλέπει στο να θέσει την πραγματικότητα μέσα στα δικά τους όρια.
Έτσι, μια συζήτηση που διαρκεί τα τελευταία χρόνια, θα συνεχιστεί χωρίς ποτέ να μπορεί να δοθεί τελεσίδικη απάντηση, και επιχειρείται να πάρει επίσημο περιεχόμενο ώστε να μη νοείται ο πολύπλευρος χαρακτήρας της και ουσιαστικά να αμφισβητείται η πολιτική της διάσταση.
Αυτά που συνέβησαν στη χώρα τα τελευταία χρόνια, δεν μπορούν να μπουν στις σελίδες ενός πορίσματος, ούτε μπορούν να λάβουν οριστική απάντηση και ερμηνεία. Θα είναι πάντα αντικείμενο της πολιτικής σύγκρουσης που βρίσκεται και θα βρίσκεται σε εξέλιξη.
Οι επιλογές αυτής της φιλοσοφίας, συγκρότησης επιτροπών αυτού του είδους, φέρουν πάντα εντός τους μια πολιτική οίηση που δεν μπορεί να κρύψει το πρόσωπό της. Για αυτό και δεν μπορεί ποτέ η πολιτική αυτή οίηση να απαλλαγεί από τα πομπώδη στοιχεία που τη συνοδεύουν. Σαν φωνή της αλήθειας οι πρωταγωνιστές, από την αυταπάτη της υψηλής θέσης τους, μας λένε: Εμείς θα σας πούμε την αλήθεια για το χρέος. Εμείς και κανείς άλλος δεν μπορεί να ορίσει τα όρια αυτής της συζήτησης. Αφού εμείς ως εξουσία ορίζουμε τα όρια της πραγματικότητας.
Μέσα στο σκηνικό της παραπλάνησης που μετέωρα στήνεται στη χώρα, μικροί Ροβεσπιέροι, σκιές της ιστορίας, διεκδικούν εδώ στην Ελλάδα του 2015 τον τελευταίο λόγο. Όποια και αν είναι η θέση τους, όποιος και αν είναι ο ρόλος τους, τους αρνούμαστε τον τελευταίο λόγο. Δεν υπάρχει τελευταίος λόγος, όλα βρίσκονται σε εξέλιξη μέσα στην πολιτική σύγκρουση.
