Οι κυβερνήσεις της, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην πρωτοπορία, υπέθαλψαν αυτό το ασυγκρότητο της ταυτότητάς της και την παρεμπόδισαν να προχωρήσει στην επόμενη φάση. Ετσι, προέκυψε ο μεγάλος συμβιβασμός. Πρόκειται για την αμαχητί – εν τέλει – αποδοχή της πραγματικότητας, που γεννήθηκε από τη στάση των ανθρώπων και των πολιτικών εκφραστών τους. Αυτή η αποδοχή έχει μέσα της μια παραίτηση βαθιά και παραλυτική. Μια εγκατάλειψη.
Πρόκειται για τη συνειδητή άρνηση της σύγκρουσης και την απόρριψη κάθε ενδεχομένου ανάληψης κόστους και κινδύνων.
Προέχει η συντήρηση της παλαιάς κατάστασης, που εδώ λειτουργεί ως καταφύγιο αυταπάτης και ως έδρα του ψεύδους των πολιτικών εκφραστών. Όλοι βολεύτηκαν σε αυτή τη συνθήκη. Ο καθένας με τον τρόπο του. Από τα άτομα μέχρι τα κόμματα και τις πολιτικές ηγεσίες.
Η εγκατάσταση στο τίποτα κυοφορεί πάντα την οπισθοδρόμηση προς το χειρότερο. Σε αυτή τη διαρκή διολίσθηση εγκαθίσταται ένας φόβος επόμενου χειρότερου κύκλου. Αυτός ο φόβος διώχνει ακόμη πιο μακριά την επιλογή της σύγκρουσης και την ανάληψη της ευθύνης.
Η εγκατάσταση στο τίποτα έχει μια αντιστοιχία με την επικρατούσα συντηρητική κοινωνική και πολιτική συνείδηση της κοινωνίας. Άξιος αντιπρόσωπός της τα τελευταία χρόνια είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Λειτούργησε αποτελεσματικά ως ανάχωμα συνειδητοποίησης. Και κάτι ακόμη: προσέθεσε στην ατμόσφαιρα την αίσθηση ματαιότητας κάθε πολιτικής δράσης. Αυτήν που, ως ακραίοι ακτιβιστές οι κυβερνητικοί, είχαν αναγορεύσει σε υπέρτατο στάδιο της ύπαρξης.
Εδώ ο συμβιβασμός – ανάχωμα στη συνειδητοποίηση, ματαιότητα δράσης – χτίζει τα γερά θεμέλιά του. Και η αντιπολίτευση, προτιμώντας να παραμείνει ασφαλής μέσα από τα τείχη, ούτε προτείνει, ούτε αμφισβητεί, ούτε εναντιώνεται. Ετσι, ο συμβιβασμός συναντάει τον πλήρη εαυτό του.
Μιλάμε συχνά για ήττα. Ο συμβιβασμός είναι χειρότερος από την ήττα. Η ήττα μπορεί να κυοφορεί καμιά φορά και την επόμενη νίκη. Ο συμβιβασμός έχει μέσα του την παράταση του εαυτού του.
Γιατί ο συμβιβασμός είναι το αποτέλεσμα της βαθιάς αλλοτρίωσης.
ΥΓ.: ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ: Η κατάσταση της συνείδησης σε προχωρημένη φάση αλλοίωσης, τόσο που επανέρχεται ως πραγματική φύση, ενώ έχει γίνει ήδη άλλη.
