Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον για το δεύτερο πρόκειται. Μας πάει πιο κοντά στο πραγματικό. Αμέριμνη χώρα. Αμέριμνοι άνθρωποι. Αμέριμνος αρχηγός. Μάλλον πλησιάζουμε πιο αυθεντικά αυτό που έγινε.

Αμεριμνία. Αμεριμνησία. Αφροντισιά. Απραγμοσύνη. Με τη βοήθεια του Αντιλεξικού Βοσταντζόγλου. Η αμεριμνησία είναι μια κατάσταση. Είναι μια συμπεριφορά. Είναι μία στάση. Τηρώ απέναντι στα πράγματα μια απόσταση. Απέχω. Με μια διάθεση απερίσπαστη από τα γύρω. Οι συνθήκες δεν με αγγίζουν.

Σαν περιγραφή εξουσίας μου μοιάζει. Εξουσίας και κυριαρχίας. Εδώ, δεν πρόκειται για την αμεριμνησία της απόδρασης, της επιδίωξης της καταλαγής, της εσωτερικής ισορροπίας. Πρόκειται για την ανορθολογική επιβολή του κατά τα άλλα και εκ της φύσεώς του αμέριμνου εξουσιαστή. Η αυταπάτη της παντοδυναμίας, βρίσκει μέσα στη χαλαρότητα της αμεριμνησίας το πιο εύφορο έδαφος. Έτσι, στην πορεία του χρόνου, όλα συσσωρεύονται. Χρέη, προβλήματα, δυσκολίες.

Ο αμέριμνος εξουσιαστής, είναι υπεράνω και πέραν. Αυτός ελέγχει τα πράγματα, αυτός ελέγχει το χρόνο. Σαν τον καπετάνιο που απολαμβάνει την ήρεμη θάλασσα από την υψηλή γέφυρα. Όπως και το πλήρωμα. Όπως και οι επιβάτες. Την ίδια ώρα που διαφεύγει από τον ορίζοντα της ματιάς τους η δίνη του καιρού, που δεν έχουν συναντήσει ακόμη.

Όλοι ονειρευόμαστε έναν αμέριμνο πλου. Χωρίς περιττές φροντίδες, χωρίς άβολα προβλήματα, χωρίς ανεπιθύμητα εμπόδια. Χωρίς προσπάθεια και χωρίς δοκιμασία. ‘Ατομα και κοινωνίες. Πόσο όμορφα! Ευτυχώς, στο βάθος του ορίζοντα που μας διαφεύγει, μας περιμένει η δίνη του καιρού.

 

Κοινοποίηση