Τέσσερις και πλέον μήνες μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης και τη διακηρυσσόμενη προσπάθεια για μια συμφωνία, ένας υπουργός της, ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης, αναδεικνύει με κάθε ευκαιρία τις αντιθέσεις της. Αν δεχθούμε ότι η λαϊκή εντολή προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εντολή για λύση εντός του ευρώ, όπως επίμονα υποστηρίζει ο κ. Παπαδημούλης και επικροτεί ο κ. Τσίπρας, τότε οι δημόσιες τοποθετήσεις του υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης υπογραμμίζουν τη μεγάλη αντίφαση.
Ενώ ο κ. Τσίπρας διαπραγματεύεται στις Βρυξέλλες, ο κ. Λαφαζάνης την ίδια ημέρα, την ίδια ώρα, μας υποδεικνύει εναλλακτικούς δρόμους, λέγοντας ότι σε περίπτωση μη ικανοποιητικής συμφωνίας «είναι δέκα φορές προτιμότερη μια εναλλακτική πορεία για τον τόπο, που θα αμφισβητεί παραδοσιακά θέσφατα και θα ανοίγει νέους πολιτικούς, οικονομικοκοινωνικούς και γεωστρατηγικούς προσανατολισμούς στη χώρα».
Τόσο γενικά, τόσο αόριστα, τόσο συγκαλυμμένα. Ωστε να μην είναι δύσκολη η διαφωνία. Ο κ. Λαφαζάνης, ως «φίλος του λαού», γνωρίζει τους δρόμους των λύσεων. Φυσικά, δεν χρειάζεται να τους γνωρίζει και ο λαός. Οι φωτεινές πρωτοπορίες κρατούν τα μυστικά για τον εαυτό τους.
Πέρα από το γεγονός ότι η λαϊκή εντολή της 25ης Ιανουαρίου δεν μπορεί να ερμηνευθεί ότι δόθηκε ταυτόχρονα σε αυτό που εκφράζει ο κ. Παπαδημούλης και σε εκείνο που εκφράζει ο κ. Λαφαζάνης, θα πρέπει ο οπαδός της περίκλειστης χώρας, με μεγαλύτερη εντιμότητα και ειλικρίνεια να ξεδιπλώσει το πολιτικό του σχέδιο. Και αν γίνουν εκλογές, όταν γίνουν εκλογές, να ζητήσει τη λαϊκή εμπιστοσύνη με μια καθαρή πρόταση και ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο, πώς φαντάζεται την πολιτική και κοινωνική λειτουργία της χώρας. Και φυσικά, μέσα στον πραγματικό κόσμο και όχι αυτόν που κατασκευάζουν οι ψευδείς συνειδήσεις.
Κατά τα άλλα, ως τότε θα καταγγέλλει τους πολιτικούς του αντιπάλους ως «Πέμπτη Φάλαγγα», αποδεικνύοντας ότι οι «φίλοι του λαού» δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς κατασκευασμένους εχθρούς. Θα επιβεβαιώνει έτσι την αλήθεια ότι οι φίλοι του λαού είναι οι χειρότεροι εχθροί του.
