Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 10/11/2019
Τώρα που εξαντλήθηκε η κουρασμένη έμπνευση της εγχώριας προοδευτικότητας, οι νεοπροοδευτικοί βρίσκουν ανοιχτές τις πύλες. Και εισέρχονται εγέρωχοι στην αίθουσα, διεκδικώντας πρώτη θέση στην παράσταση.
Η έννοια της προόδου δεν χρειάζεται συστάσεις. Στον τόπο αυτό η κατάχρηση της λέξης την έχει αδειάσει από κάθε νόημα μεταβολής και δημιουργικής πολιτικής πράξης. Πίστη στον άνθρωπο, επίκληση αξιών, επιστήμη, τεχνική, βελτίωση σταθερή και γραμμική των συνθηκών της ύπαρξης.
Η εγχώρια προοδευτικότητα ήταν για χρόνια περήφανη για τον εαυτό της και διακήρυσσε αλαζονικά την αυτάρκειά της σε κάθε βήμα δημόσιου λόγου. Από το Πανεπιστήμιο μέχρι την πολιτική, από τον συνδικαλισμό μέχρι τις τοπικές κομματικές οργανώσεις.
Γνωρίζουμε την πράξη τους. Η πρόοδος έγινε προοδευτισμός. Και με την πάροδο του χρόνου ο προοδευτισμός, πολλαπλασιάζοντας τον ήδη συντελεσμένο εκφυλισμό, έγινε νεοπροοδευτισμός. Πάνω στο φθαρμένο ένδυμα της προόδου, επιμελείς εργάτες εναντίον της υφαίνουν νέες μορφές ψευδοαμφισβήτησης.
Το είδος πληθαίνει καθημερινά. Είναι οι νεοπροοδευτικοί. Αν τους παρατηρήσεις, αν τους ακούσει κανείς, δίκαια θα νομίσει ότι έχουμε ήδη περάσει σε μια ανώτερη φάση κοινωνικής ωριμότητας και πολιτικής συνειδητοποίησης. Είναι πρωτοπόροι των μεγάλων αξιών, οικοδόμοι – λένε – στην καλή πλευρά της ιστορίας, εκφραστές του σύγχρονου ανθρωπισμού. Πρόκειται για επιμελημένη πλάνη.
Οι νεοπροοδευτικοί δεν χάνουν θέμα της επικαιρότητας προκειμένου να επιβεβαιώσουν τον εαυτό τους. Από την κλιματική αλλαγή μέχρι την αποτέφρωση των νεκρών, από την αμφισβήτηση των παρελάσεων, στις οποίες ως χθες ήταν τιμώμενα πρόσωπα, μέχρι τη θεωρητική αγωνία για το μέλλον της ανθρωπότητας, οι νεοπροοδευτικοί θορυβούν στη φωτισμένη σκηνή. Εκεί η υποκρισία τους διεκδικεί και κερδίζει θεατρική ελευθερία.
Πέρα από τη χρήση των προβλημάτων οι νεοπροοδευτικοί προτιμούν ως πιο αποτελεσματική τη χρήση των ανθρώπων. Η χρήση του άλλου ήταν και θα είναι πάντα ο πυρήνας του νεοπροοδευτικού εκφυλισμού. Ως χρήστες και εκμεταλλευτές οι νεοπροοδευτικοί δεν είναι μέτοχοι της εποχής. Είναι θεατές επιλεγμένων στιγμών της. Πάνω στις οποίες φλυαρούν, αναμένοντας επιδοκιμασία και χειροκρότημα. Η ευκαιριακή συμμετοχή τους ενδιαφέρει και η ευκαιριακότητα της παρουσίας μετράει. Δεν τους ενδιαφέρει το σταθερό. Αποστρέφονται κάθε τι που γεννάει ευθύνη, εμπεριέχει κίνδυνο και απαιτεί εναρμόνιση λόγου και πράξης.
Επιτήδειοι και ευρηματικοί χτίζουν τις προφάσεις και τελειοποιούν τα προσχήματα. Η επικαιρότητα τα παρέχει άφθονα. Αδιαφοροι στον πυρήνα τους για τον άνθρωπο και την περίστασή του, δεν έχουν αναστολές.
Τον τελευταίο καιρό η ρητορική απάτη της νεοπροοδευτικότητας επιχειρεί να μετατρέψει την τραγωδία του προσφυγικού σε ιδεολογικό εργαλείο παραπλάνησης. Πιστεύουν ότι, με αυτό ως όπλο, ιδεολογικά επιβεβαιωμένος ο εαυτός τους, θα μπορεί να συνεχίσει αυτό που καλά γνωρίζει: τη χρήση του άλλου. Χρέος να στεκόμαστε απέναντι σε αυτόν τον εκφυλισμό.
