Ένα μήνα πριν, στις 22 Πραιριάλ (10 Ιουνίου), η Συμβατική είχε, μετά από πρόταση του Σεν Ζυστ, ψηφίσει το νόμο περί υπόπτων. Ούτε κατηγορίες, ούτε υπεράσπιση. Το ύποπτος αρκεί. Συνοπτικές διαδικασίες καρατόμησης. Η Επανάσταση, έλεγαν, δεν πρέπει να έχει εμπόδια. Μέσα στο ιδεοληπτικό τους μένος (λίγες μέρες πριν με διάταγμα η Συμβατική είχε αναγνωρίσει την ύπαρξη του Υπέρτατου Όντος και είχε καθιερώσει γιορτή υπέρ του Υπέρτατου Όντος!) εκτόξευαν κατηγορίες περί προδοτών της Επανάστασης, προς κάθε κατεύθυνση.
Στις 9 Θερμιδόρ (27 Ιουλίου) ο Ροβεσπιέρος, με το ίδιο πνεύμα, χωρίς ονόματα και χωρίς συγκεκριμένες κατηγορίες, επιχειρεί να απειλήσει τα μέλη της Συμβατικής. Δεν γίνεται την ημέρα εκείνη συγκεκριμένος. Δεν κατονομάζει. Δεν καταφέρνει να ακουστεί. Ακολουθεί η πτώση και το τέλος.
Ελληνική Βουλή 2014. Ο κ. Δραγασάκης, με το πνεύμα της γνωστής ψευδοεπαναστατικής μέθης του ΣΥΡΙΖΑ, ακούγεται να λέει ότι «σήμερα αρκεί ένας ισχυρός επιχειρηματίας, ένας μεγαλοεκδότης, καμιά φορά και ένας μέτριος εκδότης, ένας εφοπλιστής, ένας φίλος του πρωθυπουργού, που μπορεί να πάρει ένα τηλέφωνο και να ακυρωθεί ένας νόμος, να ακυρωθεί ένα πρόστιμο. Τα ονόματα όλα θα τα αποκαλύψει εδώ μέσα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Κάντε υπομονή». Και συμπληρώνει: «Αν υπάρξει επιμονή για τα ονόματα, βεβαίως να το δούμε. Δεν είμαι έτοιμος τώρα».
Προηγουμένως, ο κ. Δραγασάκης, όπως συμβαίνει συνήθως, ανέμισε και το στόχο για ένα «νέο σοσιαλισμό», χωρίς να μας πει, φυσικά, ούτε μία λέξη για το περιεχόμενο αυτού του νέου σοσιαλισμού.
Μέσα σε κάθε αοριστία και γενίκευση υπάρχει μια πολιτική ανηθικότητα. Όπως και σε κάθε ασάφεια και μεγάλη διακήρυξη υπάρχει μια πολιτική πανουργία.
