Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 28/06/2020
Τα (μαγνητοφωνημένα) γεγονότα της εβδομάδας που έφυγε, έφεραν στο φως της πρώτης γραμμής όλα τα μεγάλα ζητήματα, που αδιαίρετα συνοδεύουν την πολιτική δράση. Κάτι σαν πρόκληση που ανακεφαλαιώνει με μιας το πρόσφατο παρελθόν και το προβάλλει ξανά στην οθόνη της παρατήρησης. Μια παιδαγωγική που κάτι μπορεί να μας διδάξει. Ο σκοπός, ο μεγάλος σκοπός, τα μέσα, τα όρια της εξουσίας, ο λόγος, τα πρωτεία του λόγου, η παγίδα της παντοδυναμίας.
Αν οι διακηρυγμένοι σκοποί είχαν γίνει πράξη, η ιστορία θα ήταν ένας ανθισμένος κήπος. Το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε μιλήσει πριν λίγα χρόνια για την έλευση της «Κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας». Σκοπός μεγάλος, σχεδόν ιερός, εμπνευσμένος και εμπνευστικός. Ήταν το πρόσχημα. Η πράξη των μέσων και η φύση των μεθόδων το απογύμνωσε. Αυτά που ως τρόπο γνωρίζαμε ήδη και τις τελευταίες μέρες συγκλονιστικές λεπτομέρειες μοιάζει να τα επιβεβαιώνουν, φέρνουν πάλι μπροστά μας το αιώνιο ζήτημα των μέσων. Βλέπουμε στην πράξη μια αντίληψη που έχει ως αφετηρία ότι ο άμεσος σκοπός, απόκτηση ισχύος, εμπέδωση της εξουσίας, έλεγχος των αρμών της, επιτρέπει κάθε μέθοδο και μέσο. Πρακάμπτοντας διαδικασίες και κανόνες. Αγνοώντας θεσμικούς περιορισμούς και τυπικά όρια. Αυτό είναι το νόημα εκείνου του γοερού θρήνου «πήραμε την Κυβέρνηση, δεν πήραμε την εξουσία». Που απογυμνωτικά φανερώνεται ξανά. Τα μέσα μιλάνε για όλα. Εκθέτουν τον μεταμφιεσμένο σκοπό.
Στον πυρήνα αυτής της σχέσης με τα μέσα, δίνεται και η απάντηση στο ζήτημα των ορίων της εξουσίας. Η διάκριση των εξουσιών και ο τεμαχισμός της, είναι γραμμή ασφαλείας. Η βούληση χρήσης των θεσμών στην υπηρεσία ενός σκοπού, είναι μια βούληση κατάργησής τους. Οι θεσμοί περιορίζουν και περιορίζονται αμοιβαία. Χωρίς όριο δεν υπάρχει δημοκρατία. Χωρίς σεβασμό των εξωτερικά τυπικών περιορισμών, αλλά ουσιαστικά ζωτικών για τη δημοκρατία λειτουργειών, δεν νοείται η υπόστασή της. Η επίκληση μάταιων καταστάσεων, όπως το «ηθικό πλεονέκτημα», είναι μια διεκδίκηση υπεροχής εις βάρος των πολλών, είναι η φαντασία της καθολικής εξουσίας.
Αυτή η φαντασία της καθολικής εξουσίας είναι η φαντασία ελέγχου του λόγου. Στη διαμάχη για «τα πρωτεία του λόγου» κανείς δεν κερδίζει. Το απελπισμένο σποτάκι για τους δημοσιογράφους μιλάει για τον πυρήνα αυτής της διαμάχης. Ταπεινώνει τους εργαζόμενους στη δημοσιογραφία γιατί θέλει να εξουδετερώσει την ίδια τη δημοσιογραφία. Ο λόγος είναι ο αντίπαλος. Η σιωπή είναι ο φίλος.
Μέσα στην ατμόσφαιρα των ημερών, που μεταφέρει δυσοίωνα μηνύματα για το μέλλον, παραμένει ζωντανός ο πειρασμός. Ο πειρασμός και η παγίδα της πολιτικής παντοδυναμίας. Κάθε φορά που κάποιος θα μαγεύεται από τον μεθυστικό καρπό της, θα βάζει τη χώρα στις ράγες της οπισθοδρόμησης.
