Και το αδιέξοδο αυτό έχει σχέση και με τους ανθρώπους και με το περιεχόμενο της πολιτικής που επιχείρησαν και επιχειρούν να εκφράσουν. Ο Αλέξης Τσίπρας, που πάνω του οικοδομήθηκε το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, αυτοαποδομείται μέσα στην πολιτική του αδυναμία. Και ταυτόχρονα αδειάζει από μόνος του την προσδοκία της ελπίδας, που φάνηκε κάποια στιγμή βάσιμη. Λίγους μήνες μετά την εκλογή του ο Αλέξης Τσίπρας έχει προσθέσει ματαιότητα στην πολιτική δράση.
Δίπλα του, απέναντι και μαζί, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, με την προσχηματικότητά του να τον συνοδεύει, δεν είχε ποτέ τη γενναιότητα να παρουσιάσει εγκαίρως, πλήρως και θεμελιωμένα μια πολιτική πρόταση. Μια αυθεντική πολιτική πρόταση. Η ψευδοεπαναστατική μέθη δεν αποτελεί πολιτικό πρόσωπο ούτε λειτουργεί ως πολιτική ταυτότητα.
Μέσα σε αυτό το αμήχανο και παραλυτικό κλίμα φιγούρες όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου έρχονται να προσθέσουν το φαιδρό και τραγικό συνάμα στοιχείο.
Σε αυτό το πύρινο πεδίο προσπαθεί να σταθεί ο Αλέξης Τσίπρας. Ας μη ματαιοπονεί. Τίποτε δεν μπορεί να μείνει πλέον όπως ήταν πριν. Ούτε το ψεύδος θα έχει πια την ίδια αποτελεσματικότητα ούτε οι παλαιές φιγούρες την ίδια γοητεία.
Οσο στενό και αν είναι ακόμη το μονοπάτι της συνειδητοποίησης, οι εμπειρίες που έρχονται θα παρασύρουν πρωταγωνιστές και αυταπάτες.
Οι ημέρες έχουν την πολύτιμη χρησιμότητά τους.
