Η απάντηση είναι μία. Όλοι έχουν δικαίωμα στο δημόσιο λόγο.
Στην ιστορική διαδρομή, πολλές φορές γνωρίσαμε την προσπάθεια της πολιτικής εξουσίας να περιορίσει το δικαίωμα στην ελεύθερη και ανεμπόδιστη έκφραση. Στη δημόσια έκφραση των πολιτικών αντιπάλων ή εκεί που ο λόγος έδωσε μάχη για να κερδίσει: στον Τύπο.
Δεν υπάρχει δημοκρατική λειτουργία, ούτε πολιτική συνεπώς λειτουργία στο βάθος, χωρίς την ανεμπόδιστη έκφραση των δημοσιογράφων. Όταν μία πολιτική δύναμη εμφανίζεται να δίνει συμβουλές για τη σωστή μετάδοση των ειδήσεων, παραβιάζει αυτή τη θεμελιώδη αρχή και στο βάθος δίνει εντολές για το τί θα μεταδοθεί και τί δε θα μεταδοθεί, αποκαλύπτοντας την πραγματική της πολιτική συνείδηση.
Η εναντίωση σε αυτές τις πρακτικές, από όπου και αν προέρχονται, είναι δημοκρατικό αίτημα. Σε μια εποχή εκρηκτικής πολυφωνίας, όπου κανένα επιχείρημα δεν μπορεί να αποκρυβεί, η απαίτηση να συμμορφωθεί κάποιος είναι αδιανόητη.
Υ.Γ. Χωρίς αυτό να έχει κάποιο νόημα, το 1985 συμμετείχα στην ομάδα «Κανάλι 15», που έκανε τις πρώτες παράνομες ραδιοφωνικές μεταδόσεις, αμφισβητώντας στην πράξη το τότε κρατικό μονοπώλιο στην πληροφόρηση.
