Η προσέγγιση αυτή προϋποθέτει ότι υπάρχει μια έξωθεν λύση. Μια λύση δηλαδή έξω και πέρα από την οδυνηρή κοινωνική και πολιτική σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη στη χώρα. Η προσέγγιση αυτή, πέρα από το ότι είναι βαθύτατα αντιπολιτική, είναι κοντόφθαλμη και ατελέσφορη.

Μία είναι η ελευθερώτρια σήμερα. Η δύναμη της πολιτικής. Αυτή που δεν αγνοεί το πραγματικό, αποδέχεται την αναγκαιότητα της σύγκρουσης, προτάσσει λύσεις επί του συγκεκριμένου, μακριά από τις παγίδες της ιδεοληψίας και από την προσωρινή ευφροσύνη της ευκολίας.

Η πολιτική είναι η εκούσια προσέλευση στην τραγωδία. ‘Aρα και η αποδοχή του κόστους της πορείας στις συνθήκες της πραγματικής σύγκρουσης.

Αυτή η διεργασία που αναπόδραστα συντελείται είναι αφ’ εαυτής απελευθερωτική. Γιατί φέρνει τις συνειδήσεις απέναντι στο πραγματικό, τις οδηγεί στην αναμέτρηση με τον εαυτό τους και συνεπώς επιταχύνει την απόφαση με την οδύνη που πολλές φορές τη συνοδεύει.

Γι’ αυτό και η δημαγωγική απόδραση – που αυτόν τον καιρό εμφανίζεται μπροστά μας ως νεοδημαγωγία – είναι η άλλη όψη της αδράνειας, η άλλη έκφραση του κατεστημένου και της παραίτησης.

Η έξοδος από την έρημο προϋποθέτει την πορεία στην έρημο. Την πορεία των πραγματικών ανθρώπων που, πορευόμενοι, απαρνούνται στην πράξη το παλαιό και αναλαμβάνουν με αυτογνωσία την ευθύνη να συμπράξουν στην οικοδόμηση του νέου.

Αυτή η πορεία είναι πάντοτε πολιτική. Και δεν είναι παρά μόνο πολιτική.

Η πατρίδα μας σήμερα δεν μπορεί να περιμένει καμιά έξωθεν λύση. Ή ξαναβρίσκουμε τη ζωτικότητα της πολιτικής και πιάνουμε έτσι το νήμα της εξόδου από την κρίση ή, απαρνούμενοι την πολιτική, υποτασσόμαστε στις δυνάμεις της αδράνειας και της συντήρησης, που βλέπουν την πολιτική ως εργαλείο εξουσίας και αποστρέφονται την πολιτική ως ελευθερώτρια δύναμη.

 

Κοινοποίηση