Η προσκύνηση σε κάθε υπέρτερο κέντρο είναι μια εικονική διαχείριση της πραγματικότητας. Οφείλουμε να την αποκρούσουμε. Οχι μόνο δεν είναι αποτελεσματική, δεν μπορεί να έχει, ως ψευδοπροσδοκία, αληθινή σχέση με τις ανάγκες των ανθρώπων, αλλά εμπεριέχει και στοιχεία υποταγής.
Η έξοδος από κάθε κρίση είναι πάντα οδυνηρή.
Ο δρόμος του αυτοπροσδιορισμού και της ελευθερίας περνάει μέσα από την άρνηση συμβόλων και εκφραστών πλασματικής εξουσίας.
Κάθε προσκύνηση είναι μάταιη.
Δεν υπάρχει έξωθεν σωτηρία.
Μας απομένει ο δυσάρεστος δρόμος.
