Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 30/09/2018
Οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Οι κυβερνητικοί αποδείχθηκαν επιδέξιοι τεχνίτες της προσποίησης.
Η προσποίηση είναι η εσωτερική δυνατότητα να μεταμορφώνεσαι σε κάτι που δεν είσαι, να μεταπίπτεις σε μια κατάσταση τεχνητή, να μιλάς με φωνή άλλου, αποκρύπτοντας τον πραγματικό εαυτό σου.
Κάθε φορά που οι κυβερνητικοί καταγίνονται με τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα, επιδίδονται σε αυτή την τέχνη της προσποίησης.
Η προσποίηση αναδεικνύεται σε αποτελεσματική μέθοδο. Δυσκολεύει την αποκρυπτογράφηση της εξουσίας, ενισχύει την ακατανοησία της και πολλαπλασιάζει τη σύγχυση.
Σε μια κοινωνία που αφομοίωσε το ψεύδος, βρίσκει την ιδανική σκηνή για την παρατεταμένη παράστασή της.
Ως άρνηση των σταθερών σημείων αναφοράς, η προσποίηση είναι η αποδοχή της ρευστότητας των πραγμάτων, είναι η αδιαφορία για το γνήσιο, είναι η φαινομενικότητα που απατά.
Τον τελευταίο καιρό παίρνει ακόμη και τη μορφή της μεταμέλειας. Ηταν ορθή, μας είπε ο κ. Τσίπρας, η επιλογή να μείνουμε στην Ευρώπη. Και τις τελευταίες ημέρες βρισκόμαστε μπροστά στην αποκήρυξη του βίαιου λόγου και του μίσους. Το μίσος φέρνει μίσος, μας λένε.
Πασχίζει ως τέτοια. Οσο και αν πασχίζει όμως, ποτέ η προσποίηση δεν πετυχαίνει την τέλεια εκδοχή της. Θα παραμένει πάντα μερική και ανεπαρκής. Και αυτή η ανεπάρκεια ωθεί τους χρήστες της να την οδηγούν στα άκρα της. Και εδώ ποτέ πάλι η προσποίηση δεν πετυχαίνει την αυτάρκεια που επιδιώκει, την ιδανική πληρότητα που φαντάζεται.
Η ρωγμή που μένει ακάλυπτη υπονομεύει το σύνολο της κατασκευασμένης υπόστασής της. Καμιά προσποίηση δεν αντέχει στον χρόνο. Και αν στον ιδιωτικό χώρο μπορεί να νοηθεί μια θεραπεία και μια επιστροφή στην πρότερη κατάσταση, στον δημόσιο χώρο δεν υπάρχει περιθώριο αποκατάστασης. Αν η προσποίηση έχει στόχο να συγκαλύψει, αυτή θα είναι πάντα μια αποτυχημένη συγκάλυψη, μια μάταιη μεταμφίεση.
Η προσποίηση στην τελική φάση δεν αντέχει ούτε τον εαυτό της. Ως προσωπείο της ψευδούς συνείδησης κουβαλάει την κόπωση της εμπειρίας της. Και βρίσκεται αντιμέτωπη με αυτή την απογυμνωτική εμπειρία.
Προχθές στην Καλαμάτα, με αφορμή προπηλακισμό βουλευτή, κομματικοκυβερνητικό κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ ανασκευάζει τη γνωστή πρακτική τού βίαιου και καταγγελτικού λόγου του και αντιμετωπίζει με ειρωνεία και κατάφωρη απόρριψη τους δημοσιογράφους, που ενοχλητικά θυμίζουν στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τον παλαιό εαυτό τους.
Η προσποίηση είναι μια αλλοίωση. Αλλοιωμένοι οι κυβερνητικοί νομίζουν ότι μπορούν να μιμούνται για πάντα τον Πρωτέα.
Σύντομα θα κατανοήσουν ότι δεν μπορεί πια να ανασυσταθεί το θρυμματισμένο προσωπείο τους.Οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Οι κυβερνητικοί αποδείχθηκαν επιδέξιοι τεχνίτες της προσποίησης.
Η προσποίηση είναι η εσωτερική δυνατότητα να μεταμορφώνεσαι σε κάτι που δεν είσαι, να μεταπίπτεις σε μια κατάσταση τεχνητή, να μιλάς με φωνή άλλου, αποκρύπτοντας τον πραγματικό εαυτό σου.
Κάθε φορά που οι κυβερνητικοί καταγίνονται με τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα, επιδίδονται σε αυτή την τέχνη της προσποίησης.
Η προσποίηση αναδεικνύεται σε αποτελεσματική μέθοδο. Δυσκολεύει την αποκρυπτογράφηση της εξουσίας, ενισχύει την ακατανοησία της και πολλαπλασιάζει τη σύγχυση.
Σε μια κοινωνία που αφομοίωσε το ψεύδος, βρίσκει την ιδανική σκηνή για την παρατεταμένη παράστασή της.
Ως άρνηση των σταθερών σημείων αναφοράς, η προσποίηση είναι η αποδοχή της ρευστότητας των πραγμάτων, είναι η αδιαφορία για το γνήσιο, είναι η φαινομενικότητα που απατά.
Τον τελευταίο καιρό παίρνει ακόμη και τη μορφή της μεταμέλειας. Ηταν ορθή, μας είπε ο κ. Τσίπρας, η επιλογή να μείνουμε στην Ευρώπη. Και τις τελευταίες ημέρες βρισκόμαστε μπροστά στην αποκήρυξη του βίαιου λόγου και του μίσους. Το μίσος φέρνει μίσος, μας λένε.
Πασχίζει ως τέτοια. Οσο και αν πασχίζει όμως, ποτέ η προσποίηση δεν πετυχαίνει την τέλεια εκδοχή της. Θα παραμένει πάντα μερική και ανεπαρκής. Και αυτή η ανεπάρκεια ωθεί τους χρήστες της να την οδηγούν στα άκρα της. Και εδώ ποτέ πάλι η προσποίηση δεν πετυχαίνει την αυτάρκεια που επιδιώκει, την ιδανική πληρότητα που φαντάζεται.
Η ρωγμή που μένει ακάλυπτη υπονομεύει το σύνολο της κατασκευασμένης υπόστασής της. Καμιά προσποίηση δεν αντέχει στον χρόνο. Και αν στον ιδιωτικό χώρο μπορεί να νοηθεί μια θεραπεία και μια επιστροφή στην πρότερη κατάσταση, στον δημόσιο χώρο δεν υπάρχει περιθώριο αποκατάστασης. Αν η προσποίηση έχει στόχο να συγκαλύψει, αυτή θα είναι πάντα μια αποτυχημένη συγκάλυψη, μια μάταιη μεταμφίεση.
Η προσποίηση στην τελική φάση δεν αντέχει ούτε τον εαυτό της. Ως προσωπείο της ψευδούς συνείδησης κουβαλάει την κόπωση της εμπειρίας της. Και βρίσκεται αντιμέτωπη με αυτή την απογυμνωτική εμπειρία.
Προχθές στην Καλαμάτα, με αφορμή προπηλακισμό βουλευτή, κομματικοκυβερνητικό κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ ανασκευάζει τη γνωστή πρακτική τού βίαιου και καταγγελτικού λόγου του και αντιμετωπίζει με ειρωνεία και κατάφωρη απόρριψη τους δημοσιογράφους, που ενοχλητικά θυμίζουν στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τον παλαιό εαυτό τους.
Η προσποίηση είναι μια αλλοίωση. Αλλοιωμένοι οι κυβερνητικοί νομίζουν ότι μπορούν να μιμούνται για πάντα τον Πρωτέα.
Σύντομα θα κατανοήσουν ότι δεν μπορεί πια να ανασυσταθεί το θρυμματισμένο προσωπείο τους.
