Τα τελευταία χρόνια ο κ. Τσίπρας έχει αξιοποιήσει ένα πλεονέκτημα. Μπορεί να αποσπάται από τον παλαιό εαυτό του. Να απομακρύνεται και να επιστρέφει. Να εμφανίζεται ως άλλος και να παραμένει ως ίδιος. Αυτός ο άλλος προσκάλεσε τους πολιτικούς αρχηγούς προς ενημέρωση.
Για τον κ. Τσίπρα το ενδιαφέρον για το νόημα της συνεννόησης και της συναίνεσης είναι υποκριτικό. Αδειο κέλυφος. Ετσι το αδειάζει και το γεμίζει κατά βούληση. Αρέσκεται να παρουσιάζει ως υπαρκτή μια ανάγκη που η πολιτική του συνείδηση αρνείται.
Μπροστά στις κάμερες, με χαριεντισμούς και οικειότητα, ο θεατρινισμός δίνει σχήμα στη συνεννόηση. Σχήμα προσωρινό. Καθώς κάθε απατηλή παράσταση έχει σύντομο βίο. Στη θέση της συναίνεσης ο κ. Τσίπρας επιθυμεί το υποκατάστατό της.
Στο δημοκρατικό πλαίσιο συνύπαρξης η πίστη στη συνεννόηση είναι το βαθύτερο μέτρο της ισορροπίας. Που ακόμη και η πιο σκληρή πολιτική σύγκρουση πρέπει να διασώζει, προτάσσοντας τη συνύπαρξη.
Για το ζήτημα αυτό έχει επαναλαμβανόμενα τοποθετηθεί ο κ. Τσίπρας και ο παλαιός εαυτός του. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για την πολιτική ενότητα της χώρας. Ο βίαιος καταγγελτικός λόγος του, που συμπυκνώθηκε στο δηλητηριαστικό «ή εμείς ή αυτοί», ήταν ο μόνος απροσποίητος και αυθεντικός.
Σήμερα σκηνοθετεί την ενότητα. Η εικόνα, διαδοχικά, των επισκεπτών του υπηρετεί έναν ειρμό ενότητας. Ειρμό εικόνας. Γύρω από αυτή την εικόνα στήνονται η κυβερνητική πολιτική του αυτάρεσκου διχασμού και η παραπλανητική σάρκα της. Πίσω από αυτό το σκηνικό ο Πρωθυπουργός κρύβει το βάθος της διαιρετικής του πολιτικής. Η συναίνεση γίνεται παιχνίδι σε ένα σχέδιο άμεσης πολιτικής χρησιμότητας, εμφανιζόμενος ο ίδιος ως ο εργάτης της «αρμονικής σύναψης των εναντίων».
Καθώς τους αποχαιρετούσε στην πόρτα του Μαξίμου, ήταν σαν να τους έλεγε νοερά: «Βλέπετε. Μπορώ να είμαι και το αντίθετό μου». Οι πολιτικοί αρχηγοί μάλλον δεν άκουσαν. Είχαν γίνει μέρος της σκηνοθεσίας.
