Πρώτη δημοσίευση: 03/07/2021, εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ


Αυτό που συμβαίνει και ζούμε στον καθημερινό δημόσιο και κοινωνικό βίο είναι μια διαρκής σκηνοθεσία. Αν μπορούσε κανείς νοητά να απομακρυνθεί και να παρατηρήσει το κοινωνικό και πολιτικό γεγονός, θα έβλεπε ένα συναρπαστικό θεατρικό έργο σε εξέλιξη. Μικρές και μεγάλες πράξεις σκηνοθεσίας και αυτοσκηνοθεσίας των «παιχτών» συντηρούν με πάθος το ενδιαφέρον και ανατρέπουν κάθε υπόθεση και πρόβλεψη. Το ελάχιστο δεδομένο φέρνει νέα τροπή και η θεατρική σκηνή χτίζεται από την αρχή.

Δεν θυμάμαι με βεβαιότητα – ας μου συγχωρεθεί το πιθανό λάθος – αλλά ο Μοντεσκιέ νομίζω είχε παρατηρήσει, ότι ένα πολιτικό σύστημα συνοδεύεται από ένα βαθμό πολιτικού πάθους και συγκίνησης, που αντιστοιχεί στις δομές του, που συνδέεται με τις μνήμες του, θα προσέθετε κανείς, προηγούμενων παραστάσεων.

Από τον Μάρτιο του προηγούμενου έτους – αρκετός χρόνος ήδη – και στη χώρα μας εξελίσσεται η πανδημία της covid19. Από τότε μια γιγαντιαία επιχείρηση αντιμετώπισής της βρίσκεται σε εξέλιξη. Η σκηνοθεσία της πανδημίας θα μπορούσε να κερδίσει αναρίθμητες μελέτες. Αυτή που η ίδια η πανδημία προκαλεί ως διάταξη ενός αιφνιδιασμένου και ανέτοιμου μπροστά στον κίνδυνο κόσμου. Και εκείνη που αυθόρμητα προκύπτει από την κινητοποίηση της εξουσίας και τη στάση των ανθρώπων.

Η στάση των ανθρώπων στη χώρα μας απέναντι στο φαινόμενο, οι διακυμάνσεις της συμπεριφοράς, ο αρχικός φόβος, η μετέπειτα απόσταση , η χαλαρή ευθύνη, η άρνηση πολλών, είναι το αποτέλεσμα του συνολικού τρόπου που έχουμε τοποθετήσει τον εαυτό μας στη μεγάλη σκηνή του ιστορικού χρόνου, μαζί με τις αποφάσεις της εξουσίας σε αυτήν τη συγκεκριμένη περίοδο δοκιμασίας.

Η ένταση του προβλήματος συνοδεύτηκε από τη φιλοδοξία της Κυβέρνησης, καλής πρόθεσης, να ορίσει το όλον του θεάτρου. Με επιτυχία στην πρώτη φάση, με δυσκολία στη συνέχεια, η παράσταση έχασε σε προσοχή. Ο χρόνος έφερε την κόπωση, η αμφιβολία κέρδισε περισσότερο χρόνο στο έργο, μερίδα του πληθυσμού δεν συμμερίστηκε το πάθος και έμεινε θεατής του.

Οι νέοι κυρίως. Που σκηνοθετούν τον κόσμο διαφορετικά στη σκέψη τους και αμφισβητούν την κατεστημένη ματιά στην τρέχουσα εξέλιξη του έργου. Η μικρή συμμετοχή τους στον εμβολιασμό προκάλεσε τις γνωστές κυβερνητικές πρωτοβουλίες, που, ως παρενθετικό μονόπρακτο με «δώρα και υποσχέσεις», επιδιώκει να απομακρύνει τον κίνδυνο ανατροπής της μεγάλης σκηνοθεσίας.
Η πράξη αυτή έχει κάτι από το παρελθόν, χρησιμοποιεί τις λέξεις του, τόσο που λες ότι όταν ένα πολιτικό σύστημα αυτοσκηνοθετείται στο χρόνο με τον ίδιο μηχανικό τρόπο, δεν έχει καμία ελπίδα να επινοήσει μια νέα σκηνοθεσία.

Υ.Γ. Σκηνοθεσία: η οργανωμένη συνειδητά διάταξη στον κοινωνικό χώρο λειτουργιών, προσώπων και ρόλων, με σκοπό την προσανατολισμένη- ρητά ή άρρητα- (δημόσια) θέαση του κόσμου, των σχέσεων και των πραγμάτων. (ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΛΕΞΙΚΟ)
Κοινοποίηση