Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/12/2019
Καθώς βαδίζουμε προς το τέλος του χρόνου, παρά τα απειλητικά εξωτερικά σήματα, μοιάζει να βιώνουμε μια σχετική κοινωνική και πολιτική ησυχία. Οι κάλπες του Ιουλίου έφεραν μια νηνεμία. Σαν να μένει οριστικά πίσω μια εποχή έντασης και αδιέξοδης σύγκρουσης.
Θα περίμενε κανείς μετά την εμπειρία της δεκαετίας, χωρίς φυσικά κάποια προσδοκία μηχανικής εφαρμογής, τα κεντρικά, δομικής φύσεως διαχρονικά προβλήματα να βρεθούν στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος. Και γύρω τους να υψωθούν οι σημαίες της νέας εποχής. Και ένα δημιουργικό μέτωπο σύγκρουσης να μας πάει πέρα από τη μεθόριο. Μοιάζει μάταιο.
Η επικαιρότητα μας κυβερνάει «σαν αόρατος μονάρχης». Το επίκαιρο καλύπτει το χρόνο, κερδίζει την προσοχή και αρπάζει το ενδιαφέρον. Γύρω του περιστρέφεται η δημόσια συζήτηση. Ένα μικρό εντυπωσιακό γεγονός, ένα θεαματικό δυστύχημα, μια έξυπνη ατάκα, ένα παραστράτημα πολιτικό, μια ατυχία στο λόγο, μια υπερβολή της εικόνας. Και άλλα μικρά θεάματα που σβήνουν πριν ανάψουν.
Και ακόμη άλλα θέματα δίπλα, που αν και σημαντικά, ως επίκαιρα διεκδικούν την προσοχή, ως επίκαιρα παρέρχονται. Ποιός είναι ο σωστός εορταστικός φωτισμός της πόλης; Ποιος θα ορίσει το ωραίο; Ποιος θα αναδείξει το περίγραμμα, ίσως και τους κανόνες της αισθητικής μιας εποχής; Υπάρχουν επιλεγμένοι που διαθέτουν το πρωτείο στην απάντηση; Μπορεί να νοηθούν θεσμοί που θα ορίσουν τι είναι αυτό που προκαλεί, χωρίς λογική επεξεργασία, πληρότητα και τέρψη;
Ερωτήματα σημαντικά, πέρα από τη στιγμή, που χάνονται μέσα στη σκηνοθετημένη φωταγώγηση του επίκαιρου. Το επίκαιρο είναι μια αποσυναρμολόγηση του παρόντος. Κάθε επομένη είναι ένας σπασμένος καθρέφτης. Μέσα του μόνο κομμάτια μιας αλλοιωμένης εικόνας επιβιώνουν.
Το επίκαιρο είναι παραπειστικό. Τρέφει την επανάπαυση, αποσπά από τα σημαντικά, σώζει τις Κυβερνήσεις από τα δύσκολα. Μοιάζει μάταιο να προσπαθήσει να αποψιλώσει κανείς τη γοητεία του επίκαιρου. Την ίδια ώρα αυτό είναι μια «προχειρογραφία». Ως επιφανειακά μόνο συνδεόμενο με τη διαλεκτική κίνηση της ζωντανής ιστορίας. Έτσι κυλάνε τα πράγματα στις κοινωνίες. Ιδιαίτερα στις μικρές, με χαρακτηριστικά οικισμού, που αγαπούν τον περίλκειστο εαυτό τους, προσπερνώντας ή αδιαφορώντας για τον μεγάλο έξω κόσμο.
Τον καιρό αυτό, τις μέρες αυτές, κάτι φαίνεται να σκιρτά στη σκιά του επίκαιρου. Σε όλες τις παρέες , όλων των ηλικιών, τα ελληνοτουρκικά είναι το θέμα. Δεν έιναι μόνο η ανησυχία ή ο φόβος που κερδίζει το ενδιαφέρον. Είναι κάτι πιο ουσιαστικό. Αυτό που ονομάζουμε «πατριωτισμό» ανακινείται από τον απειλητικό κ. Ερντογάν.
Κάτω από τη σκιά του επίκαιρου είναι πάντα νοητό και δυνατό να αμφισβητηθούν τα συστατικά του. Και να αναζητηθούν οι σταθεροί τόποι εναντίον του. Οι τόποι γης και οι τόποι συνείδησης. Και να αναζητηθεί το νόημα της υπεράσπισής τους.
