Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 06/09/2019
Καλά είχε βολευτεί στην εξουσία. Εκεί καμιά φορά νομίζεις ότι και στην ανυπαρξία μπορείς να δίνεις ύπαρξη. Έρχεται να μας το θυμίσει ο ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης.
Λίγος χρόνος έχει περάσει μετά την πολύμορφη ήττα του στις εκλογές του Ιουλίου και αμήχανος, σαστισμένος, σχεδόν πανικόβλητος, έχει εισέλθει ήδη, αργά, αλλά σταθερά, σε αντιδικία με τον εαυτό του. Είναι αναπόφευκτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα εγκατασταθεί σε μια διαρκή αντιδικία με τον κυβερνητικό εαυτό του.
Δίκαια υποψιάζεται τον θανάσιμο κίνδυνο που τον απειλεί στην αντιπολίτευση, μετά την κυβερνητική του θητεία. Εκεί δεν έχει πολλά περιθώρια. Δεν είναι εύκολο να διεγείρει διχασμό και πάθη, δεν νοείται να υπάρξει ως τροφοδότης της κρίσης.
Έχει και οριστικά χάσει, ως πολιτικό ψεύδος, τη δυνατότητα να αναζητήσει τη σωτηρία του σε ένα μεγαλύτερο ψεύδος. Η κατανόηση βραδυπορεί, αλλά έρχεται. Σωστά εκτιμούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ: η αντιπολίτευση θα τον αποσυνθέσει.
Δεν του απομένει παρά να ξεκινήσει μια εκστρατεία εναντίον της κυβερνητικής ύπαρξής του. Να την αρνηθεί για να υπάρξει. Να καταγγείλει τον εαυτό του, με την προσδοκία να τον οικοδομήσει ξανά.
Στη Βουλή ο κ. Τσίπρας αρνείται να συναινέσει στο σχέδιο για τους υδρογονάνθρακες, που ο ίδιος είχε υπογράψει. Μικρή ομάδα βουλευτών του τον υπερβαίνει με την ψήφο τους. Κάθε κατάφορη και εκτυφλωτική ασυνέπεια έχει μέσα της μια πολιτική απελπισία και ταυτόχρονα μια υπονομευτική αναξιοπρέπεια. Και τα δύο φανερώνουν την ανυπαρξία σεβασμού στους ανθρώπους. Ό, τι και να κάνει , ό,τι και να πει ο κ. Τσίπρας θα το αντιθέτει στην κυβερνητική πράξη του. Και αυτή θα του επιστρέφει καταλυτικά την απογυμνωτική κριτική της.
Το προσφυγικό – μεταναστευτικό είναι το άλλο μέτωπο, που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε αντιδικία με τη μνήμη τη δική του και την εμπειρία τη δική μας. Το κολαστήριο στη Μόρια θα διαψεύδει για πάντα την επίκληση της ευαισθησίας και τα επιχειρήματα περί ακροδεξιάς, που αναμασούν κατάκοπα τα μέχρι χθες κυβερνητικά στελέχη.
Στην αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ θα απεικονίσει έτσι καλύτερα τον εαυτό του. Και αυτός ο «εκπεσμένος» εαυτός, θα φωτίσει ο ίδιος το τέλος του. Και θα φανεί τότε το αδιάφορο πλέον αυτό κόμμα.
