Πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσός, ουράνιο και άλλα πολύτιμα μέταλλα έχουν μπει στο δημόσιο διάλογο και διεκδικούν μια θέση κινητήριας δύναμης και ουτοπικής προσδοκίας. Ευτυχώς που θα υπάρξουν τα αγαθά του μέλλοντος! Έτσι μοιάζει να μας λένε οι ψευδοπροφήτες της εποχής.
Κατά κάποιο τρόπο, με το μέλλον οι άνθρωποι έχουν εγκαταστήσει μια σχέση παράδοξης βεβαιότητας. Μιας βεβαιότητας που λέει ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν, οι μέρες που θα έρθουν θα είναι καλύτερες από αυτές που βιώνουμε, οπωσδήποτε τα ουτοπικά μας οράματα θα πάρουν σάρκα και οστά.
Η λειτουργία αυτής της αθεμελίωτης πεποίθησης, παρά την κινητήρια δύναμη που φαίνεται εκ πρώτης όψεως να εμπεριέχει, είναι βαθύτατα συντηρητική. Τα αγαθά του μέλλοντος είναι η άρνηση της δοκιμασίας του παρόντος. Είναι η άρνηση των συνθηκών της βιωμένης πραγματικότητας και η αποδοχή, έτσι, των κατεστημένων σχέσεων εξουσίας.
Το μέτωπο της ζωής βρίσκεται στο μέτωπο του παρόντος. Κάθε εξουσιαστική συνείδηση θέλει να μεταφέρει το μέτωπο αυτό στο απροσδιόριστο μέλλον. Συνεπώς, το ζήτημα της εξουσίας γίνεται ζήτημα διαχείρισης μιας υπόσχεσης, μιας διαρκούς μετάθεσης στο χρόνο, μιας αέναης αναβολής.
Έτσι, τα προβλήματα της σημερινής Ελλάδας, από τις σχέσεις εξουσίας φεουδαρχικού τύπου μέχρι τη σημερινή καταβύθιση, δεν έχουν άμεση προτεραιότητα, η ελπίδα δεν θα προκύψει από την αλλαγή τους αλλά από την «εμπνευστική» οσμή του πετρελαίου ή του αερίου. Οι ελπίδες μας υπάρχουν λοιπόν κάπου αλλού, κάπου πέρα, κάπου μακριά. Ανεξερεύνητες ακόμη και αβέβαιες, μέχρι τα θαλάσσια γεωτρύπανα να διαπεράσουν το φλοιό της γης, κατευθυνόμενα στον πλούσιο πυρήνα της.
Αν ο πλούτος υπάρχει αλλού και μακριά, η δύναμή μας είναι εδώ και κοντά. Η συνείδησή μας. Η συνείδηση που αρνείται να αιχμαλωτιστεί στα αγαθά του μέλλοντος και μάχεται για τα αγαθά του παρόντος. Στον πυρήνα της βρίσκεται ο πλούτος μας.
Φιλοξενούμε το σχόλιο του Διαμαντόπουλου Κωνσταντίνου σαν συμπλήρωμα στο κείμενο:
Είναι αλήθεια και δίνετε πολύ σωστά και ωφέλιμα ερεθίσματα! αλλά θα ήθελα να κάνω κάποιες επισημάνσεις: πρώτον τα αγαθά αποτελούσαν μέσα στην ιστορία μέσα διαχείρισης της εξουσίας για τους την δύναμιν έχοντες και μέσο επιβίωσης για τους αδύναμους και πένητες. Δεύτερον όλες οι κοινωνίες ιστορικά, πολύ δε περισσότερο σήμερα, δομούνται στη σχέση εξάρτησης ηγέτου-ουραγού. Κάποιοι είναι ταγμένοι να ηγούνται και να καθοδηγούν ποικιλοτρόπως και άλλοι να ενστερνίζονται τη πρωτοπορία και να ακολουθούν. Τρίτον, στη νεωτερικότητα και έπειτα το σχήμα αυτό αρχίζει δειλά – δειλά να αλλάζει διαμέσου της ανασυγκρότησης της ιδεολογικής ταυτότητας του πολίτου. Το άτομο δηλαδή καταλαβαίνει λίγο-πολύ το ρυθμιστικό του ρόλο στα κοινωνικά τεκταινόμενα και προσπαθεί να επέμβει σε αυτά και γιατί όχι να τα αλλάξει στο μέτρο του δικού του εφικτού. ‘Αρα γίνεται και εκείνος σιγά-σιγά ένας μικρός ταγός στο μικρόκοσμο της δικής του κοινωνίας. Τέταρτον, οι ηγεσίες για να επέμβουν θα πρέπει πρώτα να καθορίσουν τι σχέσεις θέλουν να έχουν με τις ατομικές μικροκοινωνίες, που απαρτίζουν το υλικό τους και παράλληλα θα πρέπει να καθοριστεί και η σχέση αυτών των μικροκοινωνιών μεταξύ τους. Είναι οι άνθρωποι ενωμένοι; έχουν ομόνοια και ομοψυχία; διέπονται από αμοιβαία συμφέροντα; συστεγάζονται οι πολιτικές τους; Αυτά τα ερωτήματα βασάνιζαν και βασανίζουν το ανθρώπινο είναι αιώνες τώρα! Και πέμπτον μοχλός για να κινηθεί η παραπάνω διαδικασία είναι τα Μ.Μ.Ε. που λειτουργούν ως εικόνα της εξουσιαστικής δυναμικής ανάλογα με την εποχή και την εξουσία που τα περιβάλλει. Σε όλα αυτά όμως πρέπει να διακρίνουμε κάτι-αισθάνομαι ότι είναι ανάγκη να το κάνουμε: η διαχείριση των πραγμάτων διαφέρει από τη συναισθηματική και βιωματική- θρησκευτική κατάσταση των πραγμάτων. Η βασιλεία των ουρανών είναι πράγματι και αποτέλεσε διαχειρίσιμο μέγεθος από πολλούς αλλά στο είναι του δεν είναι τοιούτο. Αποτελεί το είναι της ανθρώπινης ελπίδας. Αν η καρδιά του τεχνικού μας πολιτισμού είναι η κουλτούρα του, εάν η υπόσχεση των Μέσων είναι η άνοιξη της ανθρώπινης επικοινωνιακής δυναμικής, τότε η Βασιλεία των ουρανών είναι το άθροισμα των δύο στην απειροστή. Εάν δε ο άνθρωπος παραμένει στο θέμα της διαχείρισης και της εκμετάλλευσης κακώς νοούμενης αυτού και όποιου άλλου ανθρωπιστικού μεγέθους κατά τη γνώμη μου κακώς παραμένει εκεί και κάποιος πρέπει να του δείξει το δρόμο!
