Ιστοσελίδα, www.athensvoice.gr, 06/06/2018
Οι οικισμοί, αν και δείχνουν το αντίθετο, ποτέ δεν αγαπούν τον εαυτό τους.
Ζουν μέσα στην αμφιβολία μεταξύ του μικρού και του μεγάλου κόσμου. Αγαπούν τα τείχη τους, θα ήθελαν όμως να μπορούσαν και να τα ρίξουν.
Τους προστατεύει η σκιά τους, θα ήθελαν όμως και λίγο περισσότερο ήλιο.
Όμως δεν το μπορούν. Και υποτάσσονται στην ανάγκη. Και συμβιβάζονται με τη μοίρα του μαρασμού τους.
Ο μύθος του σπηλαίου του Πλάτωνα, υπέροχα περιγράφει τη δουλική συνείδηση που χτίζεται στο σκοτάδι.
Οικισμός «Ελλάς», Ιούνιος 2018.
Μικρή ομάδα αγοριών, 8-12 ετών, βγαίνει από παιδική χαρά. Παιδική θαυμαστή αμεριμνησία. Δύο γεύονται τα τσίπς, που όλοι λατρέψαμε. Προχωρούν. Πετούν επιδεικτικά κάτω τις άδειες πια συσκευασίες. Και συνεχίζουν.
Προσπερνώ την επιφύλαξή μου.
-Παιδιά, συγγνώμη, αφήσατε πίσω σας λίγα σκουπίδια.
Με κοιτάζουν με απορία. Δεν απαντούν. Συνεχίζουν.
-Παιδιά, συγγνώμη, ποιος θα μαζέψει τα σκουπίδια σας;
Συνεχίζουν αδιάφορα. Ένα παιδί σηκώνει το δάχτυλο, υβριστικά, σε κίνηση αυτάρεσκου νεογέροντα, καθώς με παρατηρεί να ρίχνω στον σκουπιδοντενεκέ τις πεταμένες μικρές σακούλες.
Δεν χρειαζόμαστε τη θεωρία για να υποψιαστούμε ότι το μικρό μιλάει για το μεγάλο.
Ο οικισμός «Ελλάς» τρέφει συστηματικά τις ρίζες της καθυστέρησης που κατεβαίνουν μέχρι τα σπήλαια της Ιστορίας. Αυταρέσκεια. Αυθάδεια. Μικροεξουσία. Αυτοαναφορικότητα. Άρνηση της ευθύνης. Ο άλλος ως εχθρός. Αποξένωση. Απόρριψη.
Είναι λογικό να πληθαίνουν οι νεογέροντες που θα τον κατοικήσουν.
Ο οικισμός «Ελλάς» μπορεί να είναι υπερήφανος για τα παιδιά του.
