Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 17/11/2019
Και να θέλεις να απομακρύνεις το βλέμμα σου από τον Σύριζα, η στοιχειώδης ευθύνη του πολίτη απέναντι στην απειλή που το κόμμα αυτό αντιπροσωπεύει, σε αποθαρρύνει και σε αποτρέπει.
Ο κ. Νίκος Φίλης φαντάζεται τον εαυτό του οργανωτή της επανάστασης μπροστά στι πύλες της ΑΣΟΕΕ, ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος ξεδιπλώνει κατά καιρούς τη θεωρητική του ασυνάφεια, με φιλοδοξία τη σωτηρία μας και ο κ. Αλέξης Τσίπρας διατρέχει τη χώρα οραματιζόμενος εαυτόν σε ηγέτη της δημοκρατικής – λέει – παράταξης.
Δεν θα είχε ενδιαφέρον ούτε νόημα να ασχολείται κανείς με το ανασκαμμένο αυτό πολιτικό έδαφος του Σύριζα, ούτε με αυτό το σβησμένο πνεύμα του παροξυσμού, που πριν λίγα χρόνια γνωρίσαμε στις δόξες του.
Αποκτά ενδιαφέρον και αξίζει την προσοχή μας από τη στιγμή που το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπλίτευσης, θεσμικά υψηλά τη τάξει, όπως μας πληροφορεί ο συμβατικός πολιτικός λόγος, όχι μόνο αδυνατεί να σταθεί πολιτικά στο ρόλο του, αλλά υπερασπίζεται γνώμες και πυροδοτεί συμπεριφορές, που θέτουν σε αμφισβήτηση τα αυτονόητα της δημοκρατικής λειτουργίας.
Το ζήτημα είναι ότι την ώρα που θα φοβάται πως περνάει στη ζώνη του λησμονημένου, βλέποντας το ίδιο του το κενό, ο Σύριζα θα επιδιώξει να το καλύψει με νέες εξάρσεις και ανανεωμένους παροξυσμούς. Και την ώρα που αφήνει η αδυναμία του αυτή ελεύθερη και ανοιχτή σε αυθαιρεσίες την Κυβέρνηση, ο ίδιος βυθίζεται στη φαντασία του παλαιού εαυτού του.
Η καθυστέρησή του αυτή γίνεται πολιτική καθυστέρηση της χώρας. Η συντηρητική παλαιά φύση του σκιρτά κατακερματισμένη στην καθημερινή πολιτική δράση. Δεν έχει τίποτα πλέον να κομίσει πλην το θαμπό, θολό και φθαρμένο αριθμητικό είναι του. Κεφάλαιο, κάθε τι παρόμοιο με αυτά, της αποσύνθεσής του.
Την ίδια ώρα που η αποσύνθεσή του θα ήταν προϋπόθεση για την εξέλιξή του, η παλαιά παροξυστική φύση του θα επιχειρήσει να εμποδίσει τη χώρα να κινηθεί. Εστίες έντασης και απειλής βίας στους φίλιους χώρους θα είναι πεδίο επίμονης επιλογής. Μαζί με κάθε τι άλλο που ο εσώτερος πυρήνας ενός κόμματος δολιοφθοράς κατά της κοινωνίας θα μπορούσε να κινήσει, ώστε να αποτραπεί μια πορεία θετικής σταθερής εξέλιξης. Στην οικονομία, στο Σχολείο, στο Πανεπιστήμιο. Σε κάθε άλλο χώρο που ο κόσμος της εποχής απαιτεί αλλαγές, ανατροπές και νέα θεμέλια.
Η καθυστέρηση έρχεται πάντα ως προστασία των κεκτημένων. Και παίρνει τη μορφή αδράνειας κάθε παλαιού κόσμου. Αυτήν την μόνο εν μέρει αποσυντονισμένη δια της κάλπης αδράνεια παρατηρούμε, με πρόμμαχο τον Σύριζα, να διεκδικεί να χρωματίσει την επόμενη φάση. Σύμμαχος, συνειδητά ή όχι αδιάφορο, της Κυβέρνησης αυτή η επιλεγμένη κατάσταση, προσθέτει στασιμότητα σε μια χώρα που καλείται να στηρίξει τα θεμελιώδη και να ανακαλύψει τα επείγοντα και αναγκαία.
