Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 20/09/2020
Είναι πικρό να σημειώνει κανείς την ματαιότητα των πραγμάτων. Ακόμη πιο πικρό να βλέπει κανείς την ορατή ματαιότητα των πράξεων.
Η απόπειρα του κ.Τσίπρα να ανακατασκευάσει την εικόνα του κόμματός του, με σκοπό την ανασυγκρότησή του, έχει όλα τα χαρακτηριστικά του μάταιου. Διαισθανόμενος αυτόν τον κίνδυνο, αναλαμβάνει ο ίδιος την ηχηρή υποστήριξή της. Αυτός είναι, μοιάζει, η ανασυγκρότηση.
Ένας νέος γραφισμός, μια αναζήτηση αισθητικά επιμελημένη, σε φόντο πολλαπλό, με τους συμμάχους υποβαθμισμένους, είναι το διαθέσιμο σήμα. Δίπλα ο κ.Τσίπρας, με την ελπίδα της αναζωογόνησης, την προσδοκία της αναγέννησης, καταφεύγει στην ηγεμονία του λόγου. Λόγος μακρόσυρτος, που, μέσα στο άγχος του εκφωνητή για την επιτυχία του εγχειρήματος, θέλει να τα πει όλα, να τα κατασκευάσει από την αρχή μέσα από την επίκλησή τους. Τη φαντασία της ηγεμονίας του λόγου – κατασκευαστή συνοδεύει η κυριαρχία της πράξης. Δίπλα στο νέο σήμα του κόμματος, υπάρχει το παλαιό σήμα της πράξης του.
Στον μεστό και πλούσιο σε νοήματα λόγο του κ.Τσίπρα, απουσιάζει κάθε λέξη αυτοκριτικής, κάθε υποψία συνειδητοποίησης, κάθε ίχνος εσωτερικής ανασυγκρότησης. Ωσάν η κυβερνητική πράξη του να μην υπήρξε ποτέ. Ωσάν το τραύμα που προκάλεσε να μπορεί να θεραπευτεί με ένα νέο λογότυπο.
Κάθε ιδεολογικοπολιτική ανασκευή, ως εγχείρημα νέας αρχής, είναι μια απόπειρα διαγραφής της μνήμης. Των ιδίων των πρωταγωνιστών πρώτα, που μη αντέχοντας τον παλαιό εαυτό τους, εμφανίζονται ως μεταμορφωμένοι άλλοι. Των ακροατών, των θεατών, των οπαδών μετά. Που καλούνται να ξεχάσουν την πράξη, υπέρ του περιστασιακού για την ανάγκη της στιγμής λόγου.
Μόνο που στην πολιτική διαδρομή των κοινωνιών δεν μπορεί να νοηθεί αμνησία. Δεν διαγράφεται η εμπειρία. Παραποιείται, μεταπλάθεται, παρερμηνεύεται, αλλά στέκει απαράγραπτη στο χρόνο. Τι κρίμα που μέχρι τώρα η εξουσία δεν βρήκε το σφουγγάρι, που θα καθάριζε τον μαυροπίνακα της συνείδησης!
Όλοι. Συνοδεύοντας το σήμα του κόμματός του ο κ.Τσίπρας, διευκρινίζει ότι ο λόγος του ισχύει για «τον καθένα». Δεν εξαιρεί. Δεν διαιρεί. Μας θέλει όλους. Για όλους θα μεριμνήσει. Και εκείνη η διεκδίκηση της τελικής διχοτόμησης; Εκείνος ο αυτάρεσκος διχασμός, που, σε ένταση κατεδαφιστική, αντηχεί ακόμη στην Βουλή των Ελλήνων; Που κατοικεί το «εμείς ή αυτοί»; Άκουσε κανείς κάτι για οριστική εξωσή του;
Αξίες. Συγκινούν οι αξίες. Δικαιώματα, δικαιοσύνη, δημοκρατία, ελευθερία. Αρχίζοντας από την πιο ιερή, την τελευταία, πότε πρόσθεσε ένα λιθαράκι στην υπαρξή της; Πότισε με μια σταγόνα τις ρίζες της; Πολέμησε για την ελευθερία του διαφορετικού άλλου;
Όταν κανείς εύκολα ξεχνάει τον εαυτό του, σημαίνει ότι ποτέ δεν τον έχει απαρνηθεί.
