Τηρουμένων των αναλογιών, όπως το 1989 σηματοδότησε την αποκαθήλωση του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού, το 2015 μπορεί να θεωρηθεί η χρονιά που διέλυσε τους μύθους για την ελληνική Αριστερά. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είχε συνοδευθεί από ένα πλήθος ανέφικτων προσδοκιών. Ενα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, απογοητευμένο από την κρίση και το παλιό πολιτικό σύστημα, γοητευμένο από τις δημαγωγικές υποσχέσεις του κ. Τσίπρα και των συντρόφων του, εναπόθεσε σε αυτούς τις ελπίδες του για επιστροφή στην κανονικότητα που είχε συνηθίσει.

Η εμπειρία όμως της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς ήταν όχι απλώς τραυματική αλλά κυριολεκτικά καταστροφική. Το ετερόκλητο αριστεροδεξιό συνονθύλευμα που συγκροτήθηκε ως κυβέρνηση εν ονόματι του αντιμνημονιακού αγώνα προσέκρουσε στην αδήριτη πραγματικότητα, παρασύροντας μαζί του τη χώρα, την οικονομία και την κοινωνία. Οι λαϊκιστικές υποσχέσεις και η εθνικοπατριωτική ρητορική των μαθητευόμενων μάγων κατέρρευσαν μαζί με τους μύθους για αλλαγή της ευρωπαϊκής πολιτικής. Οι αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κάμποσων εγχώριων και μη διανοουμένων ότι η άνοδος στην εξουσία ενός ριζοσπαστικού, υποτίθεται, κόμματος θα ήταν ο καταλύτης που θα άλλαζε τις ισορροπίες στην Ευρώπη αποδείχθηκαν τραγικές και ανέφικτες φαντασιώσεις.

Μετά τη μέθη της εξουσίας, τα πανηγύρια, τα μεγαλόστομα «Οχι» και τους καθημερινούς μικρούς εμφυλίους προσγειωθήκαμε όλοι στα συνήθη συντρίμμια της καθημερινότητας. Ξανά μνημόνια, πολύ πιο σκληρά μάλιστα, οι ίδιες και χειρότερες πρακτικές λαφυραγώγησης του κράτους και βολέματος των ημετέρων, διόγκωση της ανεργίας και των κοινωνικών ανισοτήτων. Μας έμειναν όμως η δημαγωγική αντιστροφή της πραγματικότητας, η... υπερηφάνεια της σκληρής διαπραγμάτευσης και βέβαια ο αντιευρωπαϊσμός ως αντίδοτο στα απαράγραπτα εθνικά μας δίκαια.

Η επέλαση του «νέου» απέναντι στο «παλιό» αποδείχθηκε εν τέλει μια ακόμα χειρότερη οπισθοδρόμηση. Οι μικρές ελπίδες που διαφαίνονταν στο τέλος της περασμένης χρονιάς χάθηκαν μέσα στο αντισυστημικό χάος που διαμόρφωσαν Τσίπρας, Βαρουφάκης και λοιποί εναλλακτικοί ριζοσπάστες. Με την ανοχή και τη συγκατάθεση μεγάλου μέρους της κοινωνίας, για να μην απεμπολούμε και τις δικές μας ευθύνες, που δεν ήθελε να έχει συνείδηση ούτε των προβλημάτων ούτε των ορίων της.

Μπορεί πλέον η απομάγευση και η αποκαθήλωση της πρώτη φορά Αριστεράς να εξελίσσονται με ταχύτατους ρυθμούς, αλλά δεν αρκούν δυστυχώς για να αποκτήσουμε την αυτογνωσία που χρειαζόμαστε για να επανενταχθούμε ως ισότιμα μέλη στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Γιατί δεν έχουμε απαλλαγεί δυστυχώς από τον περίκλειστο επαρχιωτισμό μας, ενώ δεν φαίνεται στον ορίζοντα και το πολιτικό υποκείμενο που θα υπηρετήσει αυτή τη νέα αντίληψη που χρειαζόμαστε...