Το Βήμα, 29/05/16

 

Υπάρχει μια ασχήμια στον δημόσιο χώρο. Μια α-μορφία, μια δυσμορφία. Μια αποκρουστικότητα. Στον λόγο και στην πράξη. Στη στάση όμως πάνω απ' όλα, στη συμπεριφορά και στο ύφος. Και γνωρίζουμε ότι το ύφος είναι ο άνθρωπος. Η πολιτική ασχήμια είναι μια αντανάκλαση της πολιτικής συνείδησης. Είναι η συνείδηση ως πράξη.

Με την ψήφιση του νέου Μνημονίου στη Βουλή εγκαταστάθηκε με σχετική διάρκεια αυτή η πολιτική ασχήμια. Από την πανουργία του ψεύδους στην κορύφωση του κυνισμού.

Μπορώ να υπάρξω και μέσα από το αντίθετό μου, λέει ο κ. Τσίπρας στη Βουλή. Μπορούμε να υπάρξουμε και ως άλλοι, χειροκροτούν με την ψήφο τους οι βουλευτές του. Διαγράφουμε με ευκολία αυτό που προηγήθηκε, συνυπογράφουμε με μεγαλύτερη ευκολία αυτό που καταγγέλλαμε. Αρνούμαστε το λεξιλόγιο των επικριτών μας που εμείς χρησιμοποιήσαμε κατεδαφιστικά εναντίον τους. Εχουμε πολλούς τρόπους ύπαρξης, αφού κανένας τρόπος δεν είναι για μας σταθερός. Υπάρχουμε μέσα από πολλά πρόσωπα για να κρύψουμε το πραγματικό μας.

Η άρνηση αποδοχής της αλήθειας, δηλαδή η συνειδητή άρνηση αποδοχής των ορίων της πραγματικότητας, λειτούργησε ως αποτελεσματική προϋπόθεση της βαθιάς εκούσιας παραπλάνησης. Πάνω σε αυτή τη βάση χτίστηκε η πολιτική μυθοπλασία του ΣΥΡΙΖΑ, που, καθώς πλήρως αντιστρέφεται, διαποτίζει ως θανάσιμο δηλητήριο το κοινωνικό σώμα.  

Αυτό το κοινωνικό σώμα, βαθιά ηττημένο, με αδυναμία επιλογών και παράλυτη βούληση, γίνεται το υπόστρωμα πάνω στο οποίο θα οικοδομηθεί το αρχικό σχέδιο. Πέρα από την αντιστροφή, το σχέδιο της καθολικής εξουσίας διά του κράτους είναι αυτό που παραμένει αναλλοίωτο στον πυρήνα της συνείδησής τους.

Καθώς η τυπική εξουσία θα διεκδικεί την επιβολή της, το διαβρωτικό δηλητήριο θα είναι εδώ και θα λειτουργεί υπονομευτικά στα σχέδιά της. Κανείς δεν μπορεί να υπάρξει για πολύ εναντίον του προηγούμενου εαυτού του. Εδώ δεν πρόκειται για υπόθεση της διαλεκτικής αλλά για τη μηχανική που φέρει μέσα της το τέλος την ώρα που ο πρωταγωνιστής νομίζει ότι βρίσκεται σε μια νέα αρχή.

Ετσι, λοιπόν, ως επιβεβαίωση, έρχεται η έμφαση από τον ίδιο στον τυπικό ορίζοντα των εκλογών του 2019. Τώρα, αν ο πρωταγωνιστής μπορούσε να αποσπασθεί εκ νέου από τον εαυτό του, θα μας έλεγε διακηρυκτικά απέναντι και εναντίον του: «Αυτή η κυβέρνηση θα πέσει στους δρόμους».  Προσθέτουμε: στους συμβολικούς δρόμους.