Μας παρασύρει η επικαιρότητα.

Εγκλωβιζόμαστε στη στιγμή.

Χάνουμε την αίσθηση του χρόνου.

Τίποτε στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο δεν μπορεί να κατανοηθεί μέσα από τη στιγμιαία έκφρασή του.

Το στιγμιαίο είναι μία μόνο πλευρά του.

Και αυτή, ίσως, φευγαλέα και απατηλή.

Στο μακρύ χρόνο χτίζονται οι σχέσεις.

Και ενώ, παρατηρώντας την ιστορία, δηλαδή τον χρόνο που έχει κυλήσει στη μακρά εκδοχή του, συνειδητοποιούμε ότι μέσα από τη διάρκεια διαμορφώθηκε, ερχόμενοι στο παρόν, θεωρούμε ότι κάθε στιγμή γίνεται η «συντέλεια του κόσμου», σαν να μην υπάρχει επόμενη μέρα.

Όμως, όλα συντελούνται και θα συντελεστούν αύριο και μεθαύριο στον απρόβλεπτο και μακρύ χρόνο, εντός του οποίου κάθε κοινωνικό και πολιτικό γεγονός θα βρει τη συγκρότησή του και η ατομική ύπαρξη θα βιωθεί μαζί, παράλληλα και απέναντι.