Η παράσταση είναι μέρος της κοινωνικής πραγματικότητας.

Στην πολιτική η παράσταση συχνά σκοπεύει στην απόκρυψη. Στην ανείπωτη παραπλάνηση.

Όσο πιο ηχηρή είναι η παράσταση, τόσο πιο βαθιά απωθείται το πραγματικό.

Η μεταμφίεση που τη συνοδεύει, γίνεται άδειος λόγος και απατηλή εικόνα.

Μη αρκούμενη στην παραπλάνηση.

Η αποπλάνηση είναι ο τελικός στόχος.

Από το βήμα της Βουλής, από το προαύλιο της ΕΡΤ, ο ήχος της παράστασης διαχέεται ως ηχώ πολιτικής ασυναρτησίας.

Απέναντι στην άλογη επιθετικότητά της, ο ορθός λόγος που συγκροτεί κάθε προϋπόθεση ελευθερίας, θα υψώνεται ως αδιαπέραστο ανάχωμα.

Από τον έναν αλλά και από τους πολλούς.

Παρακολουθώντας τη δημόσια αντιπαράθεση διαπιστώνει κανείς την απουσία ουσιαστικού διαλόγου.

Γράφει ο Θουκυδίδης:

«Όποιος διατείνεται πώς ο διάλογος δεν φωτίζει τα πράγματα, είτε είναι μικρόνους είτε κρύβει κάποιο προσωπικό συμφέρον. Είναι μικρόνους, αν θεωρεί ότι υπάρχει άλλος τρόπος για να προδιαγράψει κανείς το άδηλο μέλλον. Και είναι ιδιοτελής αν θέλει να σας παρασύρει σε μια μοιραία ενέργεια κι επειδή δεν έχει την ικανότητα να ωραιοποιήσει με τη ρητορεία του μια σαθρή ιστορία, προσπαθεί με δόλιες συκοφαντίες να τρομοκρατήσει και όσους έχουν αντίθετη άποψη και όσους θα τους ακούσουν. Ακόμα πιο επικίνδυνοι είναι, όμως, εκείνοι που κατηγορούν προκαταβολικά σαν πληρωμένο κάθε δεινό ρήτορα….

….Ο καλός πολίτης δεν πρέπει να εκφοβίζει όσους έχουν αντίθετη άποψη, αλλά να αντιπαρατίθεται σ' αυτούς επί ίσοις όροις και να υπερισχύει με τα επιχειρήματά του…»

Σαν να μιλάει για τους σύγχρονους πρωταγωνιστές της πολιτικής μας ζωής!