Έχουμε την ανάγκη να ελπίζουμε. Στην έρημο ή στην όαση, προσδοκούμε πάντα σε μια καλύτερη μέρα. Η πρόταξη του καλύτερου, έβγαλε τους ανθρώπους από τα σπήλαια. Και η ιστορία του γράφτηκε ως αγώνας για την υλοποίηση επιθυμιών και επιδιώξεων. Υπάρχουν φάσεις στασιμότητας. Υπάρχουν εποχές κίνησης.

Η αντιμετώπιση της ανάγκης είναι το πρώτο μέτωπο. Τα άλλα ακολουθούν. Η ελπίδα είναι ατμομηχανή και καύσιμο. Τίποτα δεν εγγυάται τη γραμμική εξέλιξη. Η πορεία έχει έναν μεγάλο εχθρό. Την αθεμελίωτη ελπίδα. Την καταστροφή που φέρει μέσα της κάθε αυταπάτη.

Έτσι, μόνο στον πραγματικό κόσμο, η συνείδηση αποκτά όλη την υπόστασή της.

Η ανάκτηση του Νόμου και η ανυποχώρητη εναντίωση στην ανομία, θα αποδειχθεί το πιο σκληρό μέτωπο στην πορεία εξόδου από την κρίση, σημειώναμε στα «Επιγραμματικά» πριν από λίγες μέρες.

Όλα μας το θυμίζουν. Το μέτωπο είναι εδώ. Μπροστά μας. Καθημερινό.

Η υπεράσπιση της νομιμότητας, δεν είναι μόνο υπεράσπιση του εαυτού μας. Είναι υπεράσπιση του άλλου. Των δικαιωμάτων και της ελευθερίας του.

Δεν υπάρχει λίγη και πολλή νομιμότητα. Είναι μία και καθολική.

Η αδιαφορία για την εφαρμογή του Νόμου και η αποτίμησή του με πολιτικά κριτήρια είναι υπονόμευση της δημοκρατικής συνύπαρξης, της ατομικής και συλλογικής μας πορείας.

Ο Νόμος είναι το όπλο του αδυνάτου.

Συχνά, η συνδικαλιστική δράση διολισθαίνει στην κατάχρηση δύναμης.

Μέσα από την κατάχρηση δύναμης, πλήττεται και χάνεται η ίδια η συνδικαλιστική λειτουργία. Διεκδικεί άλλο ρόλο, υπέρτερο από αυτόν που μπορεί εξ αντικειμένου να υπηρετήσει.

Όταν μέσα από την κατάχρηση δύναμης - εναντίον ασθενεστέρων πάντα - μία συνδικαλιστική δράση, διεκδικεί τον τελευταίο λόγο, στο βάθος το μονοπώλιο της βίας, τότε διεκδικεί τη διακυβέρνηση. Και έτσι, αυτοκαταργείται.

Η υπεράσπιση της συνδικαλιστικής λειτουργίας, δηλαδή η συνειδητοποίηση  του μόνου και πραγματικού ρόλου της, καθώς και της διαλεκτικής σχέσης σκοπού και μέσων, είναι υπεράσπιση της Δημοκρατίας.

 

Καμιά φορά μας παγιδεύουν οι εξωτερικοί τύποι. Και οι καθιερωμένες συμπεριφορές, μας φαίνονται σαν το μόνο νοητό πλαίσιο. Η αντίληψη αυτή, συντηρεί την κατάσταση και βρίσκεται στον αντίποδα του αναστάσιμου πνεύματος.

Η Ανάσταση είναι μια ελευθέρωση, ελευθέρωση από δεσμά και συνθήκες. Είναι μια διαρκής πρόσκληση υπέρβασης και νέας αρχής. Μετά τον ακατάβλητο συμβολισμό της Μεγάλης Εβδομάδος, έρχεται η ακατάβλητη δύναμη της Ανάστασης.

Καλό Πάσχα σε όλους.