Παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό τον Πρωθυπουργό να κάνει κατάχρηση του λόγου.
Αυτό που λέω ακούγεται ως υπερβολικό και παράδοξο, αφού κάθε πολιτική πράξη δεν νοείται χωρίς τον λόγο και υπάρχει διά του λόγου, που δίνει τελικά υπόσταση στην πράξη. Αποτυπώνει το περιεχόμενό της, την οριοθετεί και τη στηρίζει.

Ο κ. Τσίπρας τις τελευταίες ημέρες επιλέγει ο ίδιος, μέσα από δύο τηλεοπτικές παρουσίες, να συνδεθεί με τα πράγματα. Να μιλήσει για αυτά. Να γίνει η δύναμη της έκφρασής τους.
Δύο διαφορετικές παραστάσεις, η μία με διαφορετική αιτία από την άλλη, απογυμνώνουν τη διαγγελματική σκηνοθεσία του πρωταγωνιστή.

Η πρώτη είναι με αφορμή μια διανομή. Διανομή μερίσματος. Από ένα πλεόνασμα. Διανομή σε αδυνάτους. Δεν υπάρχει αναφορά στην πηγή, δεν ενδιαφέρει η προέλευση, δεν απασχολεί η μέθοδος συλλογής των «αγαθών» προς διανομή. Τίποτε δεν πρέπει να σκιάσει τη διανομή, να χαλάσει τη διάσταση της απονομής, να περιορίσει την εμβέλεια της συμμόρφωσης που διεκδικεί, την αποδοχή που αναμένει, την επιδοκιμασία που προσδοκά. Ωστε να διασωθεί η ιδεολογική αύρα. Να χαθούν στον λόγο οι αντιφάσεις της πολιτικής του.

Πρόκειται για παραποιητική πολιτική πράξη που θέλει να αποκρύψει πίσω από την κουρτίνα της παράστασης τον ισοπεδωτικό μηχανισμό της ταπείνωσης, που συμπυκνώνεται εντός της. Κάθε πράξη θορυβώδους διανομής από την εξουσία είναι μια υπόμνηση της μηδαμινότητας του υποκειμένου.

Κατέχω τη δύναμη - του λέει - να σου δώσω το ελάχιστο, που μέσα στην κατασκευασμένη (από εμένα) ανάγκη σου, καλείσαι να το αποδεχθείς ως μέγιστο.

Η επιλογή να αναδείξει διά διαγγέλματος ο Πρωθυπουργός αυτή τη διανομή συνδέεται με τη σταθερή πλάνη κάθε εξουσίας ότι αυτό που θα λεχθεί αυτό και θα είναι, αυτό που θα εκφωνηθεί αυτό και θα υπάρξει.
Η δεύτερη παρουσία γίνεται με μια αφορμή που καταλυτικά αναιρεί το επίκαιρο. Γίνεται με μια τραγωδία. Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο είναι 16 οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους στη Μάνδρα.

Η διαγγελματική πράξη εδώ δεν έχει λόγο ύπαρξης. Είναι πολύ κοντά μας οι θάνατοι αυτοί για να μιλάμε από απόσταση. Να αναφερόμαστε ωσάν να είναι συμβάν, ενώ ο θάνατός τους συνδέεται κεντρικά με τη δουλοκτητική λειτουργία, διαχρονικά, του ελληνικού κράτους, που τη συγκεκριμένη στιγμή εκφράζει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Και δεν αναιρεί την οδύνη κανένα πολυήμερο πένθος, ούτε αυτό καλύπτει το υπαρξιακό κενό των σύγχρονων Ελλήνων.

Κατάχρηση του λόγου υπάρχει λοιπόν, όταν αυτός ο λόγος επιχειρεί να πάρει τη θέση της πράξης. Οχι όταν θεμελιώνει, αλλά όταν κατασκευάζει.
Η διαγγελματική σκηνοθεσία του κ. Τσίπρα είναι μια προσπάθεια κατασκευής. Μια προσπάθεια αναίρεσης της πραγματικής ζωής. Και δείχνει το εσωτερικό ήθος μιας κυβέρνησης που πολλαπλασιάζει την κρίση και επιταχύνει την παρακμή.

Σε απόσταση από την αλήθεια, επιλέγει αυτή τη σκηνοθεσία για να εξορκίσει και να αποποιηθεί το πραγματικό.
Θα του πούμε το γνωστό: τα σκυλιά αλυχτούν, το καραβάνι προχωράει.

Κατακλύζονται τις τελευταίες ημέρες το Διαδίκτυο και ο άλλος Τύπος από τις ουρές στα εκδοτήρια του μετρό.
Το φαινόμενο - εντυπωσιακής έκτασης - περιγράφεται ως καινοφανές και πρωτόγνωρο και η συνήθης δημοσιογραφική ματιά που με κάθε μικρό ή μεγάλο γεγονός ανακαλύπτει από την αρχή τον κόσμο το αναγορεύει σε κεντρικό. Είναι αλήθεια ότι προσφέρεται για κριτική στην κυβερνητική αδυναμία διαχείρισης ακόμα και του μικρού και του ελάχιστου.
Ετσι οι ουρές έγιναν το ζήτημα των ημερών. Μόνο που το θέμα δεν είναι πρωτόγνωρο. Εδώ το ορατό μάς βοηθάει να θυμηθούμε το αόρατο. Να κατανοήσουμε αυτό που ήδη έγινε και μας διέφυγε.

Οι ουρές στη χώρα είναι παράδοση δεκαετιών. Γι' αυτό και προκύπτει, όπου χρειάζεται υπομονή ωρών, μια μηχανική υποταγή, μια αδιαμαρτύρητη αποδοχή της αναγκαιότητας και συμμόρφωση με τις απαιτήσεις της μακράς αναμονής.
Ξεχνάμε ότι έχουν προηγηθεί οι ουρές για τον Παράδεισο. Εκεί, στις ουρές για τον Παράδεισο υπήρξε η μηχανική προσαρμογή, η αυτόματη αποδοχή, η ενδότερη συμμόρφωση. Οι ουρές του μετρό θα περάσουν. Οι ουρές για τον Παράδεισο είχαν και θα έχουν διάρκεια. Σταθερές. Αμετάθετες. Παγιωμένες.

Χρόνια τώρα η χειραγωγημένη συνείδηση στοιχίζεται στη νοητή ουρά για τον επίγειο Παράδεισο. Στην ελπιδοφάγο πλατεία Συντάγματος έγιναν οι πρώτες ασκήσεις. Εκεί η χειραγωγημένη συνείδηση υιοθέτησε όλους τους τρόπους της δουλικής προσαρμογής για να φέρει κοντά τα αγαθά, που λογικά απαιτούσαν πορεία και όχι αναμονή, α-ταξία, προσπάθεια σύγκρουσης και ατομική ευθύνη. Οχι στοίχιση στη γραμμή, όπως θα απαιτούσε κάθε παραπλανητικό πολιτικό σχέδιο.

Η παιδαγωγική της ουράς απέδωσε, οφείλουμε να το ομολογήσουμε. Συντριπτικός αριθμός ψηφοφόρων στοιχήθηκε πειθαρχημένα στα πολιτικά γκισέ. Η προσδοκία ενός μικρού ή υπέρτερου «αγαθού» εξασφάλιζε την ησυχία στη χορδή ανθρώπων, όπου ο ένας αποξενωμένος από τις ανάγκες του προηγουμένου και αγνοώντας παγερά τις ανάγκες του επόμενου, έστεκε και πριν και μετά, ακίνητος στη γραμμή, ικανοποιημένος από το «αντίδωρο». Κατά την ταπεινή ιεράρχηση που όριζαν τα εγχώρια ήθη δούλων.

Διακηρύξεις επαναστατικής μέθης.
Οργανωμένη, συνειδητή παραπλάνηση.
Ουρανομήκεις κραυγές για το σκίσιμο των μνημονίων.
Μεγαλειώδη ποσοστά δημοψηφισματικής άρνησης.
Τροφοδοσία του ψυχολογικού μετώπου με εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.
Θρυλική χρήση των κινδύνων και των απειλών.
Εξαρση και προσαρμογή, σύγκρουση και υποταγή.
Μέσα από αυτούς τους δρόμους της χειραγώγησης, συντηρήθηκαν οι ουρές για τον Παράδεισο. Και παραμένουν σταθερές γιατί έχουν ως βάση την εκούσια προσέλευση στη γραμμή. Τη συμμόρφωση στην ανάγκη της προσαρμογής, προϋπόθεση για τη συμμετοχή στο «αγαθό» όταν φθάσει η ώρα της διανομής.
Κάθε σχέδιο εξουσίας επιδιώκει να θέσει τους ανθρώπους σε γραμμή αναμονής.
Κάθε ελεύθερη συνείδηση έχει χρέος να το αρνηθεί.

Η επιφανειακή ανάγνωση της πολιτικής λειτουργίας των αφελών και άλλων τη συρρικνώνει στην πρόταση «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Ετσι δεν μπορεί η ανάγνωση αυτή να υποψιαστεί αυτό που πραγματικά είναι κυρίως και θεμελιωδώς η πολιτική: ο θεσμικός έλεγχος της βίας.

Ως διαχείριση του εφικτού η πολιτική περιορίστηκε στον στενό ορίζοντα του ορατού και περιόρισε τη ματιά των ανθρώπων στο αμέσως ορατό, δηλαδή το πρόσκαιρο και το εφήμερο. Πάνω σε αυτόν τον συμβιβασμό λειτούργησε το «πολιτικό σύστημα». Η άκοπη ευμάρεια του λαού έλαβε χαρακτήρα ιερότητας.

Δίπλα σε αυτή τη συνθήκη ο τυφλοπόντικας της πραγματικότητας υπέσκαπτε τα θεμέλια. Το πιο σημαντικό ήταν ότι προοδευτικά, συνειδητά και επίμονα αγνοήθηκε η ανάγκη σεβασμού των κανόνων της συνύπαρξης. Ο νόμος, ως εγγυητής, αγνοήθηκε και περιφρονήθηκε.

Η σχετικότητά του έγινε σχεδόν ιδεολογία και διακηρύχθηκε ως λαϊκή κατάκτηση από εκείνους που στην προηγούμενη φάση συμπύκνωσαν την παραπλάνηση στην πρόταση: «Το ΠαΣοΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία».
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ενσταλάζεται αργά, αλλά σταθερά, σαν ποτιστική βροχή, η βία στην ελληνική κοινωνία.
Η χρεοκοπία ήρθε σε μια στιγμή που το πλαίσιο συνύπαρξης είχε ήδη σεισμικά διαταραχθεί. Η καθημερινή ανομία είχε κερδίσει το δικαίωμα στην ύπαρξη. Διεκδικούσε τη θέση του νόμου. Και την κέρδισε.
Ποικίλες μορφές βίας, διαφορετικής έντασης, ξεδιπλώνονται γύρω μας. Και καθημερινά πολλαπλασιάζονται, χάνοντας τον χαρακτήρα της εξαίρεσης.

Αυτή η ενστάλαξη της βίας στην καθημερινότητα είναι μια προχωρημένη μορφή αλλοίωσης. Η ήττα της πολιτικής πολλαπλασιάζει αυτή την αλλοίωση και ως ηττημένη πλέον η πολιτική την εντάσσει στα σχέδιά της. Η αλλοιωμένη συνείδηση του καθημερινού σύγχρονου Ελληνα είναι η πρώτη ύλη της κερδοσκοπίας της.
Εδώ η αποτυχία της πολιτικής λειτουργίας να καταστήσει τον νόμο κανόνα της συνύπαρξης, να περιορίσει θεσμικά τη βία δηλαδή, δεν συντρίβει μόνο τα πρόσωπα, τα δικαιώματα και την ελευθερία τους, αλλά σταθερά πλέον συντρίβεται μαζί τους.

Πάνω στο αλλοιωμένο κοινωνικό σώμα ο αυτάρεσκος διχασμός του κ. Τσίπρα «ή εμείς ή αυτοί» γίνεται πολλαπλασιαστής της φθοράς. Και πάνω του ανεμπόδιστα ενσταλάζεται η βία ετοιμάζοντας τους πικρούς καρπούς του μέλλοντος.

Καθώς ανεμπόδιστα λόγω της ήττας της πολιτικής θα συνεχιστεί η ενστάλαξη της βίας, το κοινωνικό σώμα σε λίγο δεν θα είναι σε θέση ούτε καν να φοβηθεί. Η πολιτική έπαψε στη χώρα να αποτελεί τον θεσμικό έλεγχο της βίας. Ο οικισμός «Ελλάς» έχει και στο μέτωπο αυτό ηττηθεί. Η αναγέννηση της πολιτικής είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.

Το ηρωικό τίποτα πεθαίνει νωρίς.
«Δεν πληρώνω - δεν πληρώνω» φώναζε ο κ. Τσίπρας το 2014 στα διόδια της Ελευσίνας. Υπό τον θόρυβο των εκουσίως προσερχομένων χειροκροτητών του  «κινήματος». Και κάτω από τα φώτα της σκηνοθετημένης στιγμής.
Πέρασε ο καιρός.
Και μεσολάβησαν πολλά.
Περισσότερα από όσα λένε οι «επίσημες αναφορές».

Η ψευδοεπαναστατική μέθη εξατμίστηκε σαν πάχνη στον πρωινό ήλιο. Και έπεσαν τα φώτα του σκηνοθετημένου κόσμου. Η ψευδής συνείδηση δεν έχει άλλα περιθώρια για νέες παραστάσεις.
Η εποχή αυτή εξαντλήθηκε. Είμαστε στην επόμενη φάση.
Βλέπουμε τον έλληνα πρωθυπουργό με τον ίδιο ενθουσιασμό που κατήγγελλε τον παλαιό κόσμο, με το ίδιο πάθος να τον αφομοιώνει.

Είναι γνωστό ότι η πραγματικότητα στην Ιστορία διατηρεί τα πρωτεία. Δεν τη σκιάζουν οι φοβέρες της καταγγελίας. Δεν την αλλάζουν οι ψευδοαγανακτισμένες συνειδήσεις.
Η αποδοχή της πραγματικότητας αποτελεί βήμα εξέλιξης για την ελληνική κοινωνία. Είτε πρόκειται για κυνική προσαρμογή, είτε πρόκειται για συνειδητοποιημένη μεταστροφή, είτε πρόκειται για ανομολόγητη αποδοχή της ήττας.

Αυτό θα απαντηθεί στον χρόνο. Ο καιρός θα δείξει αν οι ύμνοι στην επιχειρηματικότητα, η επίκληση των επενδύσεων, η αναγνώριση της πολύπλευρης σπουδαιότητας των ΗΠΑ, η προσήλωση σε μια μορφή πολιτικής λειτουργίας, είναι αυθεντική απόφαση ή τακτική επιλογή μιας κυνικής αλλοιωμένης συνείδησης.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή, από τον Ιανουάριο του 2015 έως τη «συνομιλία» με τον Τραμπ, ο ελληνικός λαός έχει καταβάλει ένα υψηλό κόστος. Κόστος χρήματος και χρόνου. Αλλά και δοκιμασίας του αγαθού της πολιτικής δημοκρατίας, αφού συχνά η σύγκρουση, με εκφραστή τον κ. Τσίπρα, έλαβε μορφή αυτάρεσκου διχασμού και εμφυλιοπολεμικής διαίρεσης.

Το κόστος αυτό δεν είναι λογιστικό μέγεθος. Συνδέεται άμεσα με τους ανθρώπους και τη ζωή τους. Και το κόστος αυτό το σηκώνουν οι Ελληνες του σήμερα και του αύριο.
Το ηρωικό τίποτα δεν πεθαίνει μόνο νωρίς. Αφήνει πίσω του ερείπια και καταστροφή.
Είναι τα διόδια της Ιστορίας που καλούμαστε να πληρώσουμε όλοι, ως υλική καταβολή και ως πολιτική συνεισφορά στο μέτωπο της συνειδητοποίησης.

Αρνούμενοι τη λήθη, προσπερνάμε και προχωράμε.