Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 16/09/2018

Η χώρα έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα του ψεύδους. Οδηγός της είναι η σταθερή άρνηση των ορίων της πραγματικότητας. Πρόκειται για τη μόνιμη εγκατάστασή της στον τόπο του παραποιημένου κόσμου.

Το ψεύδος, ως ερμηνευτικό πλαίσιο ιδεολογικού τύπου, έχει πετύχει την πλήρη κυριαρχία του. Η μολυσμένη σκόνη του έχει καλύψει τον οικισμό.

Πρόκειται για μια αλλοίωση του κοινωνικού σώματος που λαμβάνει χαρακτηριστικά διαρκείας. Το ψεύδος έγινε η ενδότερη φύση του. Διεκδικεί να καλύψει το κενό της ύπαρξης, γίνεται νόημα εκεί που απουσιάζει κάθε υποψία και δέσμευση νοήματος. Είναι το μόνο πρότυπο και μέτρο.

Πρόκειται για κάτι περισσότερο από έναν καταλυτικό και μοιραίο συμβιβασμό. Συμβιβασμό με την ανάγκη, αποδοχή της ήττας, παραίτηση μπροστά στον κίνδυνο ή ταπείνωση.

Πρόκειται για συνειδητή προσχώρηση στις χθόνιες απαιτήσεις του ψεύδους. Τη διαρκή και μαχητική αποκήρυξη των κριτηρίων αναζήτησης της αλήθειας, τον εξοβελισμό κάθε ψηλαφιστή του πραγματικού, τη διαγραφή του από κάθε πλαίσιο αποδοχής. Πρόκειται για την ίδια την ταυτότητα αυτού του κοινωνικού σώματος. Την ίδια την ύπαρξή του.

Είναι γνωστό ότι η πολιτική σύγκρουση στην Ιστορία αναπτύσσεται στην οριακή γραμμή μεταξύ αλήθειας και ψεύδους. Η γραμμή αυτή είναι η ίδια η μεθόριος της ανθρώπινης ύπαρξης. Η μάχη της διαδρομής ελευθερίας είναι πάντα αυτή που δίνει ο άνθρωπος απέναντι στο έρεβος του ποικιλότροπου ψεύδους.

Η μάχη αυτή χάθηκε στην Ελλάδα του παρόντος. Τα διλήμματα της μεθορίου απαντήθηκαν υπέρ του ψεύδους, η γοητεία του έγινε καθολική σαγήνη. Σε αυτόν τον κόσμο της παραζάλης που ως συνέπεια ανθεί, το ψεύδος χάνει ακόμη και αυτή τη γοητεία του. Παύει πια να είναι εργαλείο. Είναι τρόπος. Είναι συνείδηση. Είναι κατάσταση.

Είναι η μόνη νοητή κατάσταση. Κάθε συστατικό στοιχείο της συνύπαρξης, του λόγου, της εμπιστοσύνης, της ευθύνης έχει αλλοιωθεί. Η επίκλησή τους είναι εμπόδιο στην επικοινωνία με τους πολλούς. Στην ενδοχώρα του ψεύδους, όπου κάθε υποψία ευθύνης είναι ενταφιασμένη, κανείς δεν δεσμεύεται με τίποτα. Ολα νοούνται, όλα και το αντίθετό τους ταυτόχρονα. Ούτε ο λόγος δεσμεύει ούτε απολογία απαιτείται.

Εκεί που το κριτήριο αλήθειας έχει οριστικά απορριφθεί, το ψεύδος κερδίζει την ύψιστη νίκη του ως το έσχατο παρηγορητικό. Ως παρηγορία και παραμυθία ο γλυκός καρπός του ναρκώνει κοινωνικά το καθημαγμένο υποκείμενο. Το έρεβος βασιλεύει.

Αυτή η κατάσταση καθαγιάζεται καθημερινά από τον λαό. Ως καθαγιασμένη πολλαπλασιάζει άκοπα τη χθόνια κυριαρχία της.

Οι πολιτικές δυνάμεις, εν πολλοίς συμβιβασμένες με τις χθόνιες απαιτήσεις του ψεύδους, μοιάζουν παγιδευμένες στη μεθόριο των μεγάλων διλημμάτων μεταξύ του κοινωνικού θανάτου και μιας πορείας εξόδου. Η ηθική της ευθύνης μάς καλεί σε μια καθολική σύγκρουση με όποιον καθαγιάζει το ψεύδος, λαό ή εκφραστές του.