Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 10/02/2019
Μετά την Ομόνοια ο μηχανοδηγός του Ηλεκτρικού μας ανακοινώνει , ανακοινώνει στους επιβάτες, ότι πρέπει στον επόμενο σταθμό να κατέβουμε. Έχει πρόβλημα ο συρμός.
Ψεύτη! Είναι η μονολεκτική αντίδραση, σε τόνο συμπυκνωμένης οργής, της νεαρής κοπέλας, γύρω στα 16, που στέκεται δίπλα μου. Ατμόσφαιρα δυσπιστίας. Οι επιβάτες σε κλίμα αναμενόμενης και κατανοητής δυσφορίας κατεβαίνουν.
Αυτή η αντίδραση της νεαρής κοπέλας , που τρέχοντας απομακρύνθηκε, μιλάει για τη διαβρωτική κατάσταση, την προχωρημένη αλλοίωση, που χαρακτηρίζει πλέον το κοινωνικό σώμα.
Τι και ποιόν να εμπιστευθείς; Σαν παγωμένος άνεμος, που αφήνει πίσω του θάνατο, μας διαπερνά το ερώτημα.
Ο τρόπος που οι πολιτικοί αντιπρόσωποι αντιμετώπισαν την κρίση θα παρακολουθεί για δεκαετίες την ελληνική κοινωνία. Μια παιδαγωγική αδιαφορίας για την αλήθεια εγκαταστάθηκε. Με σταυροφόρο τον ΣΥΡΙΖΑ, με ξιφοκτόνους τα στελέχη του, η εμπιστοσύνη δέχθηκε σχεδόν θανάσιμο πλήγμα.
Τι και ποιόν να εμπιστευθείς; Θα μου έλεγε με τον δικό της τρόπο η νεαρή Ελληνίδα, αν μπορούσα να τη ρωτήσω.
Δεν νοείται κοινωνική συγκρότηση χωρίς ένα βάθρο εμπιστοσύνης. Χωρίς αυτονόητο σεβασμό δηλαδή, σε πλαίσιο αμοιβαιότητας , στα θεμελιώδη. Της αλήθειας του λόγου, της αντιστοιχίας των πράξεων.
Η συνειδητή παραποίηση του κόσμου, η οργανωμένη δηλαδή ανάδειξη και πρόταξη του ψεύδους, ως την οδό κοινωνικής σωτηρίας από τον ΣΥΡΙΖΑ ( η απονεκρωμένη κοινωνία έχει ήδη ξεχάσει την κωδικοποιημένη παραπλάνηση υπό τον τίτλο ‘’ Κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας’’ ) , υπονόμευσε κάθε ίχνος αλήθειας , ανατίναξε κάθε ερώτημα και κάθε προβληματισμό, έφραξε κάθε σκίρτημα λογικής. Συνειδητά γκρέμισε τις γέφυρες εμπιστοσύνης. Δεν θα υπήρχε πιο θανάσιμο δηλητήριο. Δεν υπάρχει πιο βαθύ ρήγμα.
Η αλήθεια στην κοινωνική συνύπαρξη δεν είναι ηθικοπλαστική έννοια, όπως ψιθυρίζουν υποτιμητικά οι διανοούμενοι του κυβερνώντος κόμματος. Αλήθεια σημαίνει αποδοχή των ορίων της πραγματικότητας. Μάχη στα όρια και τις συνθήκες του πραγματικού κόσμου.
Το δηλητήριο του ψεύδους έχει εμποτίσει την κοινωνία. Θα χρειαστούν χρόνια να θεραπευθεί αυτή η κατάσταση. Η εμπιστοσύνη έχει χαθεί. Το έγκλημα αυτό είναι πολύ βαρύ εναντίον των ανθρώπων. Δύσκολα θα συναρτηθεί και πάλι, σε μια συνάντηση δημοκρατικής δημιουργίας, το τραυματισμένο κοινωνικό σώμα.
Οφείλουμε με πάθος να εργασθούμε για την ανάκτηση της εμπιστοσύνης. Επίμονα, ανυποχώρητα. Θα ήθελα πολύ να πιστεύω ότι η οργισμένη εκείνη νεαρή Ελληνίδα, όχι μόνο δεν θα πέσει στην παγίδα των εχθρών της εμπιστοσύνης, αλλά θα αποφασίσει με επίγνωση να δώσει τη μάχη εναντίον τους.
Στο χωριό μας, στην Ελίκα, στην καρδιά του Λακωνικού, η 10η Φεβρουαρίου, είναι η ''μέγιστη των εορτών''. Γιορτάζει ο Άγιος Χαράλαμπος. Στις δύο εκκλησίες, τον μικρό και τον μεγάλο Άγιο Χαράλαμπο, ο εορτασμός ξεκινάει στον εσπερινό και κορυφώνεται ανήμερα. Πέρα από την προσέλευση στο όνομά του, η συνάντηση των ανθρώπων είναι το νόημα της εορτής. Από την ίδρυσή του το χωριό ''υπάρχει'' γύρω από τον Άγιο Χαράλαμπο.
Κάθε φορά που βρίσκομαι στον εσπερινό, κοινωνός και παρατηρητής μαζί, βλέπω τους ανθρώπους να έρχονται από μακριά, να εναγκαλίζονται ο ένας τον άλλον, να ανταλλάσσουν ευχές και χαιρετισμούς, χειραψίες και φιλιά. Είναι εκεί μαζί τους όλοι όσοι πάτησαν τον τόπο, νεκροί και ζώντες. Σε πανήγυρη μετοχής, σε μυστήριο κοινωνίας.
Η λαμπρή ηλιόλουστη σημερινή μέρα μιλούσε για τον άρρητο εορτασμό. Γι'αυτόν που οι άνθρωποι έζησαν και ζουν, που αγγίζουν και βλέπουν. Που γεύονται, θαυμάζουν και εμπνέονται. Τον εορτασμό της πρώτης Άνοιξης στον τόπο του αιώνιου καλοκαιριού. Αυτή είναι η 10η Φεβρουαρίου, μαζί με τον ΄Αγιο του τόπου, η Άνοιξή του.
Σήμερα πλαγιές του Αη-Γιώργη κάτασπρες από χαμομήλι, άκρες κατακόκκινες με αγριολούλουδα, λουλούδια στις αυλές. Εκεί έχει για πάντα σταθεί ο ήλιος. Στα προσήλια και στα απάγγια δεν υπάρχει χειμώνας.
Και μπροστά τους το θαύμα. Το θαύμα, το θαύμα της ανοιχτής θάλασσας. Αυτή η μαγεία που φτάνει σαν βουή στο χωριό τις νύχτες του χειμώνα και σαν Κίρκη γοητευτική με τον ήλιο της αυγής τους καλεί να φύγουν, να φύγουν και να ταξιδέψουν.
''Τότε που έφυγε ο παππούς σου ο Ζαχαρίας για την Αμερική'', μου έλεγε η γιαγιά η Ζαχαρίνα καθώς μας ταξίδευε στο παρελθόν, αναπλάθοντας εκείνον τον καιρό.
Εκεί στον τόπο του αιώνιου καλοκαιριού ανθίζει κάθε 10η αυτή η ανάμνηση. Του ανυπέρβλητου εορτασμού της παρατεταμένης συνάντησης, γύρω από τον μικρό Άγιο Χαράλαμπο, των ανθρώπων με την ιστορία τους και την φύση, πάνω σε μια θαλάσσια σχεδία.
Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 03/02/2019
Κατά αλλεπάλληλα κύματα οι κυβερνητικοί αναπτύσσουν την επίθεση κατά του κοινωνικού σώματος. Σχεδιασμένα. Επίμονα.
Αλλεπάλληλα κύματα από το βυθό της καθυστέρησης εκβράζονται με μανία στην ακτή. Το ένα διαδέχεται με ορμή το άλλο, πολλαπλασιάζοντας τον εαυτό του. Παραποίηση, διαστροφή, προσβολή, ταπείνωση, φόβος, χυδαιότητα, εκφυλισμός, ύβρις.
Στελέχη κορυφαία, κατά τον τύπο της αστικής δημοκρατίας, εν χορώ, σε σύμπνοια εσωτερική και σε δεσμό συνείδησης ακατάλυτο, διεκπεραιώνουν και υλοποιούν, ως απεγνωσμένο στράτευμα, την επίθεση κατά του κοινωνικού σώματος, στοχεύοντας κάθε έναν πολίτη ξεχωριστά.
Πρωθυπουργός: επρόκειτο για « διαδηλώσεις ακροδεξιών λαϊκιστών…η πλειοψηφία των ανθρώπων που μπορούν να σκέφτονται και να ασκούν κριτική με το μυαλό τους » είναι υπέρ της συμφωνίας . Με ασέβεια μιλούν πάντα οι νεοδημαγωγοί στην ιστορία. Ο αντίπαλος, ο διαφορετικός άλλος, δεν είναι ισάξιος, δεν είναι ισότιμος στο δικαίωμα έκφρασης και γνώμης, λόγου και δράσης. Είναι υποδεέστερος. Ο κριτής ζώντων και νεκρών , ο Πρωθυπουργός, διεκδικεί την τελική απόφαση. Είστε εν δυνάμει όλοι ακροδεξιοί. Και μειωμένης αντίληψης. Μας λέει, υποδυόμενος το ‘’πνεύμα’’ της Ιστορίας. Σε εναγκαλισμό η προσβολή με την ταπείνωση, υμνούν την ύβρι. Η αντιδημοκρατική συνείδηση δεν έχει αναστολές. Τα κύματα της καταστολής δεν διακρίνουν « αθώους» και « ενόχους».
Αντιπρόεδρος της Βουλής: «….οι δημόσιοι υπάλληλοι φοβούνται τις απολύσεις , αλλά και όσοι φιλοδοξούν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι θα σας στείλουν στις ψευδαισθήσεις..». Μοιάζει να απευθύνεται στην αντιπολίτευση, στους πολίτες απευθύνεται. Με πανουργία πολιτική και πονηρία επιτηδευμένη. Κερδοσκοπώντας πάνω στην ανάγκη εργασίας αυτοπροβάλλεται ωσάν το κόμμα της να είναι ιδιοκτήτης του κράτους και αποκλειστικός διαχειριστής. Οι εξουσιαστές λάτρεψαν το κράτος. Και κρατώντας στο χέρι τα κλειδιά του, « απειλούν» με τα αγαθά του. Μόνο εμείς μπορούμε να σας ανοίξουμε την πόρτα εισόδου, λέει δυνατά, μόνο εμείς θα εγγυηθούμε και την αδυναμία εξόδου, μετά τον εγκλωβισμό σας στην εξάρτηση, λέει ψιθυριστά. Η ήπια αυτή αδιαντροπία κρύβει μέσα της, ως κυνική επίκληση της ανάγκης εργασίας, μια άμετρη καταστολή.
Υπουργός Υγείας: «..σας έχω..». Οι λέξεις είναι η φωνή της συνείδησης, δεν είναι ήχοι και ασυνάρτητοι φθόγγοι. Το « σας έχω» είναι η επίκληση της ισχύος, η αυθάδεια της δύναμης, είναι ο σκοτεινός πυρήνας της αντιδημοκρατικότητας , που βγαίνει στο φως και εκφωνείται ως όπλο ήττας και υποταγής του άλλου.
Τα στιγμιότυπα αυτά των τελευταίων ημερών, μαζί με άλλα που έχουν προηγηθεί, θέλουν να γκρεμίσουν τα θεμελιώδη της δημοκρατικής ακτής. Συνιστούν την άρνηση της δημοκρατικής κατάστασης. Που θέτει τον άλλον , τον διαφορετικό, με άλλη γνώμη και άλλη άποψη, σε ισότιμη θέση ανταλλαγής και διαλόγου. Η δημοκρατία υπάρχει μόνο ως διαλογική κατάσταση. Αποκρούει την επιβολή και εκβάλλει την ύβρι.
Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα η εικόνα του Κοινοβουλίου έρχεται να προστεθεί σαν μεγάλη λεπτομέρεια στο σκηνικό του θεσμικού εκφυλισμού και της καθοδικής δίνης. Η ιδεολογική και πολιτική ανεπάρκεια της Αντιπολίτευσης να κατανοήσει και να επεξηγήσει επίμονα και πειθαρχημένα τον αντιδημοκρατικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, επιβαρύνει δραματικά την εποχή.
Τα κύματα θα επιμείνουν στην επίθεσή τους. Ελπίζουν οι εμπνευστές ότι η διάβρωση θα φέρει καρπούς. Από ψηλά, κάτι σαν τον θρόνο του Ξέρξη, οι καθηγητές φιλοσοφίας του κόμματος στην εξουσία, πασχίζουν αν συνομιλήσουν με το «πνεύμα» της Ιστορίας. Απογοητευμένη και αυτή από τον εκφυλισμό αποστρέφει το πρόσωπό της. Πάει να συναντηθεί με τους πολίτες στην κάλπη.
Ιστοσελίδα, www.athensvoice.gr, 02/02/2019
Στη σκιά του «μεγάλου σκοπού», το υπερφίαλο προετοιμάζει αθόρυβα την έλευσή του. Στην εύφορη και φαντασμένη γη της επαγγελίας του μεγάλου σκοπού φυτρώνει ο σπόρος του. Τινάζεται επιθετικά το φύτρο του.
Το υπερφίαλο είναι η υπεροπτική σύλληψη του μέλλοντος, η θριαμβευτική πρόωρη περιγραφή του. Είναι η αψίδα θριάμβου που υψώνεται σήμερα ως οπτικό προανάκρουσμα καθολικής κυριαρχίας στον εσχατολογικό χρόνο.
Φέρνει μέσα του την απεγνωσμένη απόδραση από το επιφανειακά αποκηρυγμένο και επικηρυγμένο επίκαιρο. Είναι η φαντασιακή και απελπισμένη άμυνα κατά του στιγμιαίου. Είναι η αθεμελίωτη, η άφρων άρνησή του.
Ο μεγάλος σκοπός είναι η αιώνια μετάθεση. Το είδαμε. Στον μελλοντικό χρόνο όλα θα βρουν την αξία και το νόημα. Την αξία και το νόημα που το επίκαιρο αποστερεί και το στιγμιαίο σκοτώνει. Ό,τι ζούμε αυτόματα πεθαίνει, ό,τι βιώνουμε εκεί και παρέρχεται. Δεν έχει διάρκεια -φευ- η ευτυχία.
Η τριβή με το καθημερινό γίνεται η μόνη σχέση μαζί του. Το ζούμε και το αποφεύγουμε, το αρπάζουμε και το αφήνουμε. Είναι μια διαρκής αμφιβολία. Μια άρνηση της ίδια της ύπαρξής μας. Μια αδυναμία εσώτερης σύνδεσης με το παρόν.
Μόνο που μόνο αυτό υπάρχει. Αυτό το φευγαλέο στιγμιαίο παρόν και το νόημα του μόνο ως τέτοιο νοείται. Δεν υπάρχει δεξαμενή να ποτίζει το παρόν. Το ίδιο το παρόν είναι το ύδωρ του εαυτού του. Η άρνηση της απόδρασης από το βασανιστικό τόπο του είναι η ζωή. Εκεί υπάρχει, εκεί και πεθαίνει.
Ο μεγάλος σκοπός είναι η διαρκής παραμυθία απέναντι σε αυτή την δοκιμασία. Ως μελλοντικός, υπό διαρκή κίνηση προς τον πάντα επόμενο χρόνο, ο μεγάλος σκοπός γίνεται ο τόπος της μετάβασης στο μη είναι.
Πάνω στο μελλοντικό μη είναι, το υπερφίαλο, ως αναίδεια, ως αυθάδεια, ως κυνισμός και ως προπέτεια, ως τυφώδες πνεύμα καθολικής εξουσίας, στήνει οριστικά το θρόνο του. Στήνει οριστικά με αυτάρεσκη έπαρση το θρόνο του. Λαμβάνοντας τον εαυτό του ως αιώνιο στον διαρκώς υπό έλεγχο χρόνο, το υπερφίαλο αποκτά υπόσταση μέσα σε κάθε έκφραση κυριαρχίας της εξουσίας.
Το υπερφίαλο είναι η πυρετώδης άρνηση του συγκεκριμένου, των συγκεκριμένων ανθρώπων και της ζωής τους, η άρνηση αποδοχής των ορίων του πραγματικού κόσμου, της ύπαρξης εντός του. Το υπερφίαλο, ως ολοκληρωτική εξουσία που δικαιώνεται από έναν μεγάλο σκοπό, σπάζει το φράγμα και ξεχειλίζει από αλαζονεία και αυθάδεια πάνω στον πραγματικό άνθρωπο του παρόντος. Η υπερφίαλη βία ως ύβρις επί της ζωής, διεκδικεί την καθολική υποταγή της.
Ως ολοκληρωτική εξουσία εγκαθιδρύει τον παραλογισμό της αιώνιας παράτασης και της παρατεταμένης αναμονής. Ανυπότακτο άλογο η αφροσύνη της αλαζονείας γεννάει την βία, ως μέσο στη διάθεση του μεγάλου σκοπού. Και διεκδικεί την ιερή κατοχή του χρόνου, την ιδιοκτησία του συνολικού ανθρώπινου χρόνου, γίνεται το «πνεύμα» της Ιστορίας.
Στο χώρο αυτό της αφροσύνης το γελοίο είναι το τελευταίο πρόσωπο του υπερφίαλου. Υπερφίαλο και γελοίο σε συμμαχία εναντίωσης στον ορθό λόγο, είναι η σκοτεινή άρνηση των περιορισμών του. Μέσα στην έξαρση αυτή του παροξυσμού του άλογου, αναδύεται στην πληρότητά του το γελοίο. Είναι ο εκφυλισμός του μεγάλου σκοπού.
Όταν το υπερφίαλο ολοκληρώσει ήδη την θριαμβευτική του παρέλαση, ζητάει τόπο οριστικής εγκατάστασης. Εκεί αναποτελεσματικό πια, εξαντλημένο από την ένταση του τίποτε, ηττημένο, παραχωρεί οριστικά τη θέση του στο γελοίο. Το υπερφίαλο ως γέφυρα προς το γελοίο ολοκλήρωσε την αποστολή του.
Το γελοίο είναι πάντα το σοβαρό που εκφυλίστηκε, είναι το ιερό που εξετράπη σε φαιδρότητα. Μέσα στο υπερφίαλο η τήξη των ανθρωπίνων και κοινωνικών σχέσεων έχει ήδη συντελεστεί. Και το γελοίο που ακολουθεί ως εκφυλισμός, γίνεται το μέτρο των πραγμάτων.
Το γελοίο διαβρώνει αθόρυβα. Αποσαθρώνει και διαβρώνει. Αθόρυβα και θα πέσει. Αθόρυβα και θα πεθάνει. Δεν θα προλάβει καν να ακούσει ούτε τον γδούπο της πτώσης του.
Εργαζόμενοι στο αΐδιο παρόν οι υπαρκτοί άνθρωποι, κοινωνοί της ζωής, θα προσπεράσουν. Προσπερνάμε.
