Ιστοσελίδα, www.athensvoice.gr, 26/01/2019
Μετά τον «ύμνο στο ανεπίκαιρο», την ψηλάφηση του «τίποτε και του εαυτού του», τη θνήσκουσα λάμψη της «αστραπής της ευμάρειας», διεκδικεί και κερδίζει τη θέση του ο μεγάλος σκοπός.
Υποψιασμένος στη διαδρομή του ο άνθρωπος τη φθαρτή φύση του στιγμιαίου και παρατηρώντας την ταχεία δύση του επίκαιρου , επινόησε τον «μεγάλο σκοπό», τους μεγάλους σκοπούς.
Παρά την υπαρκτή αιχμαλωσία στο επίκαιρο και τη δέσμευση στις ανάγκες του στιγμιαίου, το υπαρξιακό ερώτημα του νοήματος υπονομεύει τους δεσμούς με τον ρευστό χρόνο και ανατινάζει την εσώτερη εμπλοκή με την κατακλυσμιαία ροή του. Το επίκαιρο γεννάει την απελπισία, το ελάχιστο της φύσης του την πολλαπλασιάζει. Η ζοφερή ατμόσφαιρα του τίποτε , ανυπόφορη όπως ο θάνατος.
Ο χρόνος , ο παρατεταμένος χρόνος είναι η λύτρωση. Η διάρκεια. Ο χρόνος που τη διάρκειά του εγγυάται το μέλλον. Εκεί βρίσκεται η σωτηρία. Αυτό που έρχεται και κάποτε αδιατάρακτα θα υπάρξει, κυοφορεί το νόημα. Ένας ναός του μέλλοντος, ένας βωμός του ερχόμενου, αυτός είναι ο σταθμός. Σταθερός και απρόσβλητος από το χείμαρρο του στιγμιαίου και του επίκαιρου.
‘Ετσι το «θύμα» του αποσπάται προοδευτικά από τον εντυπωσιασμό του επίκαιρου. Και μεταπίπτει εύκολα σε άλλη κατάσταση. Διαθέσιμο στη γοητεία του ελπιδοφόρου μελλοντικού αγνώστου.
Βλέποντας να θαμπώνει η φωταγωγημένη εποχή του παρόντος , το μέλλον παρέχει όλη την ελευθερία της περιγραφής του στην φαντασία. Κι αρχίζει η ολοκληρωτική σύλληψη του κόσμου. Επινοούνται δρόμοι. Διαγράφεται η πορεία. Εγκαθίσταται η επιθυμία του γήινου παραδείσου ως βεβαιότητα. Διεκδικεί επιστημονικότητα. Μέσα στο θόρυβο του επίκαιρου ο μεγάλος σκοπός είναι ο μόνος που μπορεί να ακουστεί.
Προοδευτικά η νομοτέλεια αυτή κερδίζει τη σκέψη και τον νου. Και ανακουφίζει από την αμφιβολία. Και απαλλάσσει από την απειλή του αγνώστου. Και κάθε φορά επικίνδυνου και απρόβλεπτου επίκαιρου. Το ανυπότακτο μπαίνει σε μια κοίτη κατανόησης.
Οι πρώτοι κοινωνικοί επιστήμονες για αυτό μιλούσαν χωρίς να το ξέρουν. « Όπως έχουμε μια φυσική των ουρανίων σωμάτων , έτσι μπορούμε να έχουμε και μια φυσική των κοινωνικών φαινομένων». Τίποτα δεν μπορεί πια να αντισταθεί στον επιστημονισμό που θεριεύει και υπόσχεται προστασία από το τραγικό του επίκαιρου, από την φευγαλέα και ασύλληπτη φύση του εκρηκτικού στιγμιαίου.
Ο μεγάλος σκοπός έχει στήσει το βάθρο του. Φιλόδοξοι μηχανικοί του εργάζονται να ελέγξουν την ανυπότακτη φύση της ατομικής και συλλογικής συνείδησης. Μέσα στη συνθήκη αυτή ο ανορθολογικός σκοπός των πρώτων σκοτεινών χρόνων, επιβιώνει και μερικά πετυχαίνει να εγγυηθεί τη βεβαιότητα της εσχατολογικής πρόβλεψης.
Ο μεγάλος σκοπός χτίζεται στην ανθρώπινη διαδρομή ως αντίπαλο σχήμα στο επίκαιρο και στο στιγμιαίο. Το στιγμιαίο , ως εχθρός, ορίζει χωρίς να το ξέρει το αντίθετό του. Ο χαμένος «εορτασμός» του παρόντος μετατίθεται στο απρόσιτο μέλλον. Είναι μια εκδίκηση του τραγικού επίκαιρου εναντίον του παρατεταμένου εαυτού του. Στη σκιά του μεγάλου σκοπού το υπερφίαλο προετοιμάζει αθόρυβα την έλευσή του.
Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 27/01/2019
Η τρέχουσα επικαιρότητα καλύπτεται από τον ουσιαστικό λόγο ή τον ανούσιο θόρυβο των λεγομένων μεγάλων θεμάτων. Πρέσπες, ένταση, βίαιος λόγος, βίαιες πράξεις, καταγγελίες, ιδεολογίζουσα αντιπαράθεση, μολυσμένη πολιτική σκόνη και ληγμένα καπνογόνα.
Δεν έχουμε ανάγκη τα «μεγάλα» Θέματα, τις σχετικές στάσεις των πολιτικών εκφραστών και τη χρήση των αυθεντικά σημαντικών, για να ακούσουμε το βουητό της παρακμής.
Μέσα στη σύγχυση που έχει εγκατασταθεί στο βάθος της ερήμου, είναι εξαφανισμένα από την παρατήρηση και την προσοχή τα καθημερινά. Τα υψηλά καθημερινά. Αυτά που συνδέονται με τη ζωή τους ενός, του κάθε ενός και της κάθε μιας, ξεχωριστά. Υγεία, ασφάλεια, εργασία, γνώση, μόρφωση κ.ά.
Στη σκιά αυτής της πραγματικότητας απόλυτα πια έχει κερδίσει η παγερή αδιαφορία για τα επαναλαμβανόμενα καθημερινά εγκλήματα, τα τροχαία εγκλήματα. Μόνο τις τελευταίες ημέρες δύο παιδιά – μαθητές έχασαν τη ζωή τους επιστρέφοντας ή πηγαίνοντας στο σχολείο. Λεπτομέρεια! Είναι ο πραγματικός δημόσιος κυνικός ψίθυρος, που σαν ψυχρός άνεμος συνοδεύει κάθε τέτοια τραγική κατάσταση.
Η αδιαφορία για τα τροχαία εγκλήματα, τους νεκρούς και τους ζωντανούς νεκρούς που μένουν πίσω, μιλάει μέσα από την απεγνωσμένη φωνή των θυμάτων για την εποχή και την απονέκρωση που τη χαρακτηρίζει. Είναι ο θανάσιμος παροξυσμός της αδιαφορίας για το μικρό και το σημαντικό, για το ελάχιστο που είναι μέγιστο, για το έσχατο που είναι πρώτο.
Επί χρόνια τώρα, η λεγόμενη Πολιτεία διέγραψε από τον ορίζοντα των ενδιαφερόντων της τα τροχαία εγκλήματα. Ελαφρές ποινές, περιορισμένος έλεγχος, άστοχος έλεγχος, καθόλου έλεγχος. Ο πρίγκιπας ψηφοφόρος κέρδισε το δικαίωμα στο θάνατο του άλλου. Και μαζί ποιός να τον ενοχλήσει γιατί καταλαμβάνει επικίνδυνα και αδιάντροπα τη Λ.Ε.Α (Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης), αποκλείει τις διαβάσεις, σταθμεύει στις ράμπες αναπήρων, αδιαφορεί για τους σηματοδότες; Η Τροχαία; Απούσα, επιδεικτικά απούσα, συμπορευόμενη με το πνεύμα της εποχής, της αποδεκτής ανομίας και της ανεκτικής στις παραβάσεις συμπεριφοράς.
Για τα τροχαία εγκλήματα δεν θα γίνει συζήτηση στη Βουλή, δεν θα υψωθούν οι τόνοι, έντεχνα δεν θα ενοχληθεί ο πρίγκιπας ψηφοφόρος. Οι νεκρές κοινωνίες επιμελώς αποφεύγουν παρόμοια θέματα. Γρήγορα ξεχνούν κάθε παρόμοια αιματηρή και θανάσιμη υπόμνηση. Μέσα στην πυρετώδη ένταση για το τίποτα, πώς να βρει θέση μια συζήτηση για το παν, που είναι η ζωή ενός ανθρώπου ;
Πιο πέρα από αυτά τα σημαντικά, στο περιθώριό τους, μοιάζουν ήδη ηττημένα τα υπέρτερα και τα θεμελιώδη της συνύπαρξης. Αυτά που θα έπρεπε να στηρίζουν τα «μικρά», να είναι η εγγύησή τους και ο αποφασισμένος φρουρός τους.
Δεν υπάρχει πατρίδα χωρίς την λειτουργία των κανόνων συνύπαρξης, που ανυψώνουν το δικαίωμα του ενός στην ασφάλεια και τη ζωή. Εκεί που δεν υπάρχει τέτοιος τόπος πατρίδας, δεν υπάρχει και παρόμοιος τόπος συνείδησης. Και κάθε σχετική κραυγή είναι «εκτός θέματος». Ακόμη και οι Πρέσπες.
Κάτω από τα γεγονότα κρύβεται μεταμφιεσμένη μια βίαιη διαδικασία ταπείνωσης του λαού. Πρόκειται για την επίμονη εργασία με στόχο οι άνθρωποι να αποδεχθούν το ασφυκτικό πλαίσιο της ανάγκης και την αδυναμία άλλων λύσεων. Πρόκειται για την υπογράμμιση της ασημαντότητας του καθενός, που εμπεριέχει έναν ευτελισμό, καθώς κραδαίνει τη ματαιότητα κάθε πολιτικής δράσης και το μάταιο κάθε πολιτικής πρωτοβουλίας ή σχεδίου.
Μέσα από το παιχνίδι της ρητορικής που μεταμφιέζει τις πράξεις, ο στόχος είναι να παραμείνουν οι άνθρωποι καθηλωμένοι στην ανάγκη και να συμβιβαστούν με τις συνθήκες που η κυβέρνηση επιθυμεί να επιβάλλει. Αυτό είναι το υπόβαθρο ταπείνωσης επάνω στο οποίο χτίζεται μια νέα συνθήκη παραίτησης και υποταγής των ανθρώπων. Η επιδίωξη που διαποτίζει τον κυβερνητικό λόγο είναι ένας ηττημένος και συνεπώς εύκολα διαθέσιμος στην εξουσία λαός.
Σπάστε τον κύκλο της ταπείνωσης.
Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 20/01/2019
Καθώς στην τελευταία φάση της εξουσίας τους οι κυβερνητικοί ξεδιπλώνουν τις φθαρμένες σημαίες της άμετρης αυθάδειά στους, θα θέλανε, ως οπαδοί της καταστολής και εργάτες της ταπείνωσης των άλλων, να αρκεστούμε σε μια αναδίπλωση σιωπής. Να συμβιβαστούμε. Σαν να είχαμε αποφασίσει να εξαντληθούμε , γράφοντας ένα μικρό πόνημα πένθους.
Υποψιασμένοι για την αποστροφή που προκαλούν, οι κυβερνητικοί θα ήθελαν πράγματι πολύ να αποσυρθούμε στους τόπους της αυτοστοχαστικής παρατήρησης και της παραλυτικής αδυναμίας. Να εγκατασταθούμε για πάντα στο ημίφως του πένθους , στον παγερό τόπο του.
Μόνο εξωτερικά θα τους ακολουθήσουμε. Μας χρειάζεται όντως ένα μικρό πόνημα πένθους. Για το χθες και για το σήμερα. Θα είναι επίμοχθη και επίπονη η προσπάθεια. Πόνημα πένθους, ανακεφαλαίωσης και επίγνωσης. Πόνημα θεραπευτικό.
Μας χρειάζεται ως κοινωνία ένα μικρό πόνημα πένθους για τα δέκα τελευταία χρόνια. Πρώτη θέση θα κατέχει η στάση και η πράξη των σημερινών κυβερνητικών σε εκείνη την περίοδο. Ο κεντρικός και σχεδιασμένος καταστροφικός ρόλος τους, μέσα σε μια κοινωνία αιφνιδιασμένη, που δεν μπόρεσε, δεν ήθελε και δεν μπόρεσε να θέσει προς συζήτηση, να αντιληφθεί και να κατανοήσει τους λόγους της περίστασής της.
Μας χρειάζεται πράγματι ως κοινωνία ένα μικρό πόνημα πένθους για εκείνη την εποχή. Για το συμβιβασμό, την αδυναμία απόκρουσης της καταστροφικής επέλασης των σημερινών κυβερνητικών. Της ανορθολογικής οργάνωσης του λόγου και της ορθολογικής και πειστικής συνάρθρωσης του ψεύδους.
Μικρό πόνημα πένθους για τους χορούς του θανάτου στην ελπιδοφάγο πλατεία των ψευδοαγανακτισμένων. Για την υποδοχή των πολιτικών ψευδοπροφητών, των σωτήρων ‘’φίλων του λαού’’. Την αποδοχή των αντιθέτων. Το συμβιβασμό με το τίποτα, την άρνηση της ευθύνης, τη διαστροφή της γλώσσας.
Δεν έγινε τότε.
Γι’ αυτό και ανεμπόδιστα θριάμβευσε το ψέμα, Και εξακολουθεί, ως παραποιημένος κόσμος και ως διαστρέφων λόγος, να ανεμίζει η ύβρις του στη Βουλή των Ελλήνων.
Κάτω από τη σκιά της οίησής τους, οι κυβερνητικοί φαντάζονται ότι η κοινωνία θα παραμείνει, αποστρεφόμενη τον ηττημένο εαυτό της, σιωπηλή και πενθούσα.
Δεν θα αφήσουμε τη σημερινή στιγμή να σκοτώσει αυτή που έρχεται. Δεν θα σταθούμε ανάξιοι. Με ζωντανό χέρι θα γράψουμε αυτό το χρήσιμο μικρό πόνημα πένθους. Και σαν το σταματημένο φως , ‘’ σαν το έτοιμο να ξαναγεννηθεί ή να πεθάνει ‘’ θα ξεκινήσουμε από την αρχή. Ας γνωρίζουν οι κυβερνητικοί, ότι οι τελευταίες γραμμές στο μικρό πόνημα πένθους θα είναι οι πρώτες λέξεις στο νέο μανιφέστο.
Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 12/01/2019
Παρά την επιμελημένη και περίτεχνη μεταμφίεσή της, η πολιτική παρακμή δεν έχει άλλα περιθώρια απόκρυψης.
Πέτυχε για καιρό να περάσει σχεδόν απαρατήρητη. Σταθερά προτιμούσε τον λαθραίο βίο. Σε αυτό το κρύφιο στάδιο της διαδρομής της εργάστηκε αποτελεσματικά. Και οι πολιτικοί καρποί της πολλοί και πλούσιοι.
Εγκατέστησε μια φιλοσοφία ψεύδους. Ο πραγματικός κόσμος ισοπεδώθηκε προς όφελος του άμεσου αριθμητικού αποτελέσματος στην κάλπη.
Οι συνθήκες της πραγματικής ζωής παραποιήθηκαν συνειδητά μέσα από μηχανισμούς προσβολής και ταπείνωσης των ανθρώπων.
Η ύβρις και η αυθάδεια υιοθετήθηκαν ως τρόπος επικοινωνίας με τους πολλούς και εξαπολύθηκαν ως κεραυνός συμβολικού θανάτου κατά των πολιτικών αντιπάλων. Ο βίαιος λόγος έγινε εργαλείο καταστολής και διαρκής απειλή βίαιης πράξης. Η χυδαιότητα τον συμπλήρωσε, ως το ανώτερο στάδιο της εσωτερικής παρακμής των πρωταγωνιστών.
Έτσι πορεύτηκε το κυβερνητικό συγκρότημα. Από τον Ιανουάριο του 2015, με ενδιάμεσους σταθμούς το τέχνασμα του δημοψηφίσματος και τις εκλογές τους Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, μέχρι σήμερα.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στους κυβερνητικούς την επιτυχία τους στη διαχείριση του χρόνου. Ως ακτιβιστές και οπαδοί της αντι-διακυβέρνησης έκαναν σχολή. Και το παράδειγμά τους θα πρέπει να διδάσκεται στις επιστήμες του ανθρώπου.
Μόνο που η φθορά φθείρει και τον εαυτό της. Και το κυβερνητικό συγκρότημα αυτοφωταγωγείται πλέον μέσα από τις υπαρκτές ή κατασκευασμένες αντιθέσεις του. Δεν υπάρχει πια λαθραίος τρόπος ύπαρξης για την καταιγίδα των γεγονότων. Ούτε καταφύγιο για τα πρόσωπα.
Αυτοί που αγάπησαν το σκοτάδι είναι πια υποχρεωμένοι να φωτίσουν την πραγματικότητά τους. Ρίχνοντας αναπόδραστα φως και στον φθαρμένο εαυτό τους. Η παράσταση των δύο εταίρων του κυβερνητικού συγκροτήματος είναι ταυτόχρονα η εκθαμβωτική φωταγώγησή τους. Τα γεγονότα αποφενακίζουν, όπως θα έλεγαν και οι καθηγητές διανοούμενοι του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν απομένει πλέον καμιά αφώτιστη ζώνη. Μαχητές της σκηνοθετημένης αγανάκτησης, συμπράττοντες, κρυπτόμενοι, πρόμαχοι της επιλεγμένης ευαισθησίας, οπαδοί της συμφέρουσας σιωπής, ιδιοτελείς στρατευμένοι και άλλοι ποικίλοι προσωπιδοφόροι, λούζονται από το φως των γεγονότων. Το ημίφως δεν υπάρχει και η ζώνη της προστατευμένης υποκρισίας τους φωταγωγήθηκε και αυτή.
Έτσι πλησιάζουμε στο τέλος. Όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα, το σημερινό κυβερνητικό συγκρότημα απέρχεται αφήνοντας πίσω του ένα ακραίο παράδειγμα πολιτικής παρακμής. Ανήκει στην ευθύνη των ανθρώπων, στην ευθύνη όλων μας, να βαδίσουμε στην επόμενη φάση με το φως αυτής της εμπειρίας.