Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 17/03/2019
Ο πολιτισμός είναι η τέχνη της συνύπαρξης. Πρόκειται για το μέγιστο και ιερό στόχο της ύψιστης λειτουργίας που επινόησε ο άνθρωπος, της πολιτικής λειτουργίας. Η πολιτική , ως θεσμικός έλεγχος της βίας, από τα πρώτα ήδη βήματα, διαμορφώνει το πλαίσιο της συνύπαρξης, χωρίς ο ένας να γίνεται Κάιν για τον άλλον.
Στο πέρασμα του χρόνου το ζήτημα αυτής της ανάγκης συνύπαρξης, πέρασε από σαράντα κύματα. Με την απειλή πάντα της καταστολής και της βίας, φυσικής ή συμβολικής, να διεκδικεί τον τελευταίο λόγο. Να διαγράψει δηλαδή ακόμη και αυτήν την ανάγκη συμβίωσης και την εσώτερη επιθυμία της συνύπαρξης, αφού μόνη της εμπεριέχει μια εκρηκτική δύναμη κίνησης και αλλαγής, σε μια ακατάλυτη ορμή έμπρακτης αμφισβήτησης της βίας.
Ο άνθρωπος ως βούληση ύπαρξης συναντιέται υποχρεωτικά με τον άλλον. Συναντιέται υποχρεωτικά με άλλες, πολλές βουλήσεις ύπαρξης. Η κυριαρχία του ενός επί του άλλου, η «μέθοδος Κάιν», κυοφορεί τον αφανισμό όλων. Η συνύπαρξη είναι προϋπόθεση της ύπαρξης.
Με αγώνες , ταξικές και ιδεολογικές συγκρούσεις, παλινωδίες, εξεγέρσεις, επαναστάσεις , παλινορθώσεις και νέες συγκρούσεις κινείται η ιστορία. Και στη διαδρομή του ο άνθρωπος , ως βούληση ύπαρξης , έκανε βήματα συνύπαρξης. Έχτισε μια συνθήκη πολιτισμού. Και στον ευρωπαϊκό χώρο του δικού μας σύντομου βίου, της εποχής μας, αυτή η συνθήκη πολιτισμού διεκδικεί μια αξιοθαύμαστη πρωτοπορία σε σχέση με το παρελθόν και σε σύγκριση με τον υπαρκτό υπόλοιπο κόσμο.
Ελλάδα 2019. Καθώς εξαντλείται το νήμα του χρόνου της παρούσας Κυβέρνησης και το τέλος της θητείας πλησιάζει ως ώρα κρίσης, έρχεται στο φως το βάθος του πολιτικού μας προβλήματος. Η δυσκολία της συνύπαρξης, ίσως και η αδυναμία της συνύπαρξης.
Οι μέθοδοι διεκδίκησης της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, η κυβερνητική πρακτική του, η χρήση των αναγκών των ανθρώπων, ο διαιρετικός βίαιος λόγος και ο αυτάρεσκος διχασμός απομάκρυνε ως συνειδητό στόχο τη συνύπαρξη. Την υπονόμευσε, την διέβαλε ως αξία, την συκοφάντησε ως αγαθό και ως δημοκρατικό επίτευγμα πολιτισμού.
Ως ολοκληρωτικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, έθεσε τον άλλον στη θέση του εχθρού. Και εξακολουθεί να το κάνει. Κάθε ολοκληρωτική αντίληψη, ως καθολική εκδοχή του κόσμου και συνακόλουθα ως εξουσία, αμφισβητεί το δικαίωμα της ύπαρξης σε κάθε τι που δεν υποτάσσεται στην ιδεολογική φυλακή της.
Το «εμείς ή αυτοί» δεν είναι σχήμα λόγου – δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω – είναι άρνηση της συνύπαρξης, είναι «η μέθοδος Κάιν», είναι η ρητή άρνηση της ύπαρξης στον διαφορετικό άλλον.
Αυτό το κατασταλτικό δηλητήριο γίνεται το μολυσμένο αίμα του κοινωνικού σώματος. Το «εμείς ή αυτοί», ως άρνηση της συνύπαρξης, γίνεται τρόπος ζωής. Και τροφοδοτεί και δικαιώνει την καθυστερημένη συνείδηση, που, μέσα στην παρακμή και την διαλυτική φθορά της, γοητεύεται από τη μέθοδο Κάιν και την υιοθετεί ως οδηγό της. Θα την συναντήσετε να καλπάζει στη Λ.Ε.Α., να αρνείται τον Νόμο και να τον επικαλείται μόνο και αποκλειστικά για τον εαυτό της.
Η αμφισβήτηση έως θανάτου του άλλου, από τον στιγμιαία ισχυρό, είναι η πλήρης κατάλυση κάθε δημοκρατικής αρχής. Ο καταποντισμός των κυβερνητικών στην κάλπη, θα αποδειχθεί σήμερα μια χρήσιμη προϋπόθεση για ένα βήμα προς τη συνύπαρξη.
Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 09/03/2019
Οι λέξεις έσκαψαν το τραύμα. Κοφτερό μαχαίρι. Χάραξαν το κοινωνικό σώμα και άφησαν πίσω τους χαίνουσες πληγές.
Όπου και αν σταθείς, όποια συζήτηση και αν επιχειρήσεις, διαπιστώνεις την πικρή αλήθεια. Οι πληγές πολλές και το τραύμα βαθύ.
Ο βίαιος λόγος εγκατέστησε την ομίχλη της σύγχυσης, πότισε την ασυνεννοησία και έθρεψε το σκοτάδι της τυφλής σύγκρουσης. Ως πρόθεση καταστολής και ως προπαρασκευή της βίας, ο βίαιος λόγος εκτόπισε τον διάλογο.
Ο βίαιος λόγος αποτέλεσε το εργαλείο του πανηγυρικού θριάμβου της αντιμνημονιακής παραπλάνησης. Είχε και διατηρεί την βία των πρώτων σκοτεινών χρόνων. Την βία που συμπυκνωμένη συναντάμε στη λέξη « προδότης » . Την βία που οργανώνουμε εναντίον του « εσωτερικού εχθρού », εναντίον του διαφορετικού πολιτικά άλλου, εκείνου που τοποθετήθηκε στη θέση του « ξένου ».
Ο ΣΥΡΙΖΑ έσκαψε το τραύμα. Τοποθετώντας τους αντιπάλους του στη θέση του προδότη , στη θέση του διωκτέου ξένου.
Αυτή η παιδαγωγική του βίαιου λόγου, είναι μια διδασκαλία της βίας. Διδάσκει την τυφλή σύγκρουση. Εκείνη που διαγράφει το πρόσωπο του άλλου, το αγνοεί ως διαφορετική σεβαστή οντότητα, που την καταδικάζει πριν μιλήσει, που της αμφισβητεί κάθε δικαίωμα πριν αυτή προλάβει να υπάρξει.
Ο βίαιος λόγος της συνειδητής και οργανωμένης παραπλάνησης ανατίναξε τις γέφυρες εμπιστοσύνης. Και η διαλογική κατάσταση που απαιτεί η δημοκρατική πολιτική λειτουργία επιμελώς εξορίστηκε. Από την επιφάνεια η άρνηση πέρασε στο βάθος, η απόρριψη έγινε ταπείνωση, ο φθόνος, αυτό το ένστικτο θανάτου, έγινε μέτρο και πνοή της πολιτικής.
Το βάθος του τραύματος επιβεβαιώνεται από την αποφυγή της συζήτησής του. Επικρατεί μια γενικευμένη αμφιβολία και επιφύλαξη για τη χρησιμότητα ενός τέτοιου διαλόγου, μια σιωπή, κάτι σαν άρρητος φόβος.
Η Αντιπολίτευση ανυποψίαστη για το βάθος του τραύματος και τις συνέπειές του στο κοινωνικό σώμα, αδιαφόρησε. Οι επίδοξοι νέοι σωτήρες, που εργάζονται για τη σοσιαλδημοκρατική αναγέννηση των κυβερνητικών, δεν γνωρίζουν τίποτα για το τραύμα. Δεν τους αφορά το τραύμα της πλέμπας. Δεν θέλουν και να ασχοληθούν με τις πληγές. Να μιλήσουν για τους υπεύθυνους. Να πουν το όνομά τους. Η σιωπή σώζει πάντα από το βάρος της ευθύνης.
Όμως. Όμως , όπως και αν βλέπουν τα πράγματα οι διάφοροι κατά καιρούς πολιτικά ιδιοτελείς ανήσυχοι, το τραύμα είναι βαθύ. Πιο βαθύ από έναν συνηθισμένο διχασμό.
Οι λέξεις το έσκαψαν. Οι λέξεις μπορούν να το θεραπεύσουν. Όση ματαιότητα και αν έχει η πρόσκληση για μια συγγνώμη στον υπεύθυνο αυτού του τραύματος , αυτή πρέπει να είναι επίμονη και διαρκής.
Έχετε υποχρέωση κ. Τσίπρα, με τρόπο γενναίο, με τρόπο καθαρό, δημόσια να ανασκευάσετε, να ανακαλέσετε και να παραδεχθείτε τη μόνη θεραπευτική δημοκρατική πρόταση: δεν υπάρχουν προδότες, άλλη γνώμη υπάρχει.
Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 03/03/2019
Τα παραμύθια και οι ιστορίες μιλάνε για τη «Μέση Γη». Στην πολιτική μας ζωή, μέχρι την κάλπη, αύριο, το Μάϊο ή τον Οκτώβριο, έχει κερδίσει ο «μέσος χρόνος». Το μέρος του χρόνου, που έχει κάτι μέσα του από αυτό που οι ποιητές ονομάζουν «ουδέτερη ώρα». Ο λόγος για το στάδιο του χρόνου που μηχανικά θα μας οδηγήσει στις εκλογές, χωρίς να φέρνει τίποτα μεταβατικό εντός του, χωρίς να κυοφορεί καμιά νέα αλλαγή, να κρύβει ανατροπές ή εκπλήξεις.
Δεν μπορώ να φανταστώ και να συλλάβω τις συνθήκες της Μέσης Γης του παραμυθιού. Μπορούμε όμως να προσεγγίσουμε το μέσο χρόνο, μέχρι τις εκλογές, όταν αυτές γίνουν.
Είναι στο βάθος αδιάφορη αυτή η ημερομηνία. Γιατί όλα έχουν συντελεστεί, έχουν παγιωθεί. Βαθιά αφομοιωμένα, σχεδόν ακίνητα και σταθερά θα μείνουν, πια, ως προς τις εκτιμήσεις και τις συμπεριφορές τα πράγματα.
Ο Σύριζα ως κυβέρνηση είπε τα πάντα και το αντίθετό τους. Το yοutube ως δαιμονικό ξυπνητήρι, θα ενοχλεί τον ύπνο της λήθης. Οι κυβερνητικοί ομοίως μπορούν να κάνουν τα πάντα και το αντίθετό τους. Η παντελής απουσία αναστολής που τους χαρακτηρίζει έχει ξεφύγει από το στενό χώρο τους και έχει υιοθετηθεί από ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού σώματος, το οποίο σταθερά έχει συμβιβαστεί πια με αυτή την κατάσταση. Μια κατάσταση που η ψήφος του γέννησε και το αποτέλεσμά της έγινε παθητικά αποδεκτό ως μέρος μιας ήττας. Ο βαθύς συμβιβασμός καθορίζει το μέσο χρόνο. Η εύκολη αποδοχή του χειρότερου επίσης. Η άρνηση μιας άλλης επιλογής, πέρα από τα γεγονότα, μοιάζει σαν σημαία προς την κάλπη. Ο μέσος χρόνος είναι βέβαιος για την αδιατάρακτη ησυχία του.
Μέσα του έχουν διαμορφωθεί ήδη οι συσχετισμοί. Οι δημοσκοπήσεις σε μηχανική επανάληψη τους αποτυπώνουν. Η μάχη θα δοθεί για τις σημαντικές λεπτομέρειες. Η πολιτική φύση και δυναμική του μέσου χρόνου θα μείνει ανέγγιχτη.
Το κύριο που την καθορίζει είναι η αφομοίωση του ψεύδους. Η «αλήθεια» του έχει επικαθίσει ως προϊόν φθοράς, ως μολυσμένη σκόνη πάνω στο εθισμένο σώμα. Ο μέσος χρόνος κουβαλάει μαζί του την κόπωση και τη συνακόλουθη ακινησία αυτής της φθοράς. Η διαρκής ανακεφαλαίωσή του δίνει παράταση, τον τρέφει μέσα στο τίποτα. Το νέο που δεν έρχεται. Η αμφισβήτηση που δεν ριζώνει.
Δεν πρόκειται μόνο για την γνωστή κυβερνητική φθορά. Πρόκειται για φθορά κοινωνική, φθορά εκάστου, φθορά ατομική. Στο μέσο χρόνο αρμόζει η παράλυση. Είναι η παρατηρούμενη παραίτηση, ο καθημερινός συμβιβασμός, η αποδοχή του «κακού» ακόμη και η ήρεμη αφομοίωση του ψεύδους. Αυτό πλέον θριαμβευτικό στον μέσο χρόνο μπορεί να μας πει ότι επιβεβαιώθηκε ως μέθοδος εξουσίας. Οι κυβερνητικοί και οι συμπράττοντες μας καλούν να διαβούμε την κατασκευασμένη «γέφυρα», να το αποδεχτούμε, ως πρότυπο, ως οδηγό προς το μέλλον. Ο μέσος χρόνος διεκδικεί την ανεμπόδιστη παράτασή του.
Αυτό προϋποθέτει και απαιτεί την αδιαφορία για το βαθύ τραύμα στο μέτωπο της εμπιστοσύνης, που προκάλεσαν με τον βίαιο και αυτάρεσκο διχασμό στο κοινωνικό σώμα οι κυβερνητικοί. Η ιδεολογική και πολιτική ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης να αντιμετωπίσει την κόπωση του μέσου χρόνου απογοητευτικά τον σταθεροποιεί.
Στον κρίσιμο τόπο της σημερινής μας κατάστασης, η ατομική συνειδητοποίηση, απέναντι στην ακινησία και την αδράνεια που είναι το οξυγόνο του μέσου χρόνου, θα ορίσει πιθανόν τα βήματα προς την επόμενη φάση. Όσο ποτέ, σήμερα ο καθένας είναι το τελευταίο φυλάκιο. Μετά δεν υπάρχει κανείς.
Ιστοσελίδα, www.athensvoice.gr | 05.03.2019
Τα γεγονότα είναι γνωστά. Η αστυνομία προχώρησε στα Γιαννιτσά σε 16 προληπτικές προσαγωγές.
