Ιστοσελίδα, www.athensvoice.gr, 23/05/2018
«…δεν ήσουν απροειδοποίητος, δεν διάβασες σωστά τα σημεία…»
Μέσα στη σκοτεινή ανορθολογική σύγκρουση της εποχής ο βίαιος λόγος κέρδισε τα πρωτεία.
Αναμόχλευσε το σκοτεινό κόσμο του θανάτου και έβγαλε στο προκήνιο το αποτρόπαιο πρόσωπό του.
Στην (ελπιδοφάγο) πλατεία Συντάγματος ενδύθηκε τους αγανακτισμένους.
Πολιτικοί ψευδοπροφήτες έστησαν εκεί την τριμμένη σκηνή τους.
Στο βάθος της προσέγγισης καμιά διαφορά μεταξύ πάνω και κάτω πλατείας. Εκεί άνθισε ο βίαιος και καταγγελτικός λόγος. Προδότες, πεμπτοφαλλαγγίτες, συνένοχοι με τον εχθρό.
Ο βίαιος λόγος προαναγγέλλει την βίαιη πράξη.
Γνωρίσαμε τον παροξυσμό του στο ναζιστικό φαινόμενο. Κάθε βίαιος λόγος έχει μια παραλληλία πολιτικής φιλοσοφίας με το ναζισμό και τον φασισμό.
Η λέξη προδότης τα περιέχει όλα.
Ό άλλος που δεν συμφωνεί μαζί μας, δεν είναι μαζί μας, είναι προδότης. Ο προδότης είναι αυτός που από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης κατηγορείτα ότι θέτει την ομάδα σε κίνδυνο.
Η τύχη του είναι ο θάνατος.
Ο προδότης από τα πρώτα χρόνια τοποθετείται στη θέση του ξένου. Του εκδιωκτέου ξένου. Δεν συνδέεται με την κοινότητα, δεν έχει θέση σε αυτήν. Εκδίωξη και θάνατος. Αυτή είναι η μοίρα του.
Ο ολοκληρωτικός βίαιος λόγος αρνείται την πολιτική λειτουργία. Απορρίπτει το θεμελιώδες: η πολιτική είναι ο θεσμικός έλεγχος της βίας.
Και συνακόλουθα απορρίπτει τη δημοκρατική συνύπαρξη. Η δημοκρατία είναι μία δια-λογική κατάσταση. Δεν υπάρχει απόλυτη κυριαρχία, ούτε τελική λύση. Πάντα υπάρχει και θα υπάρχει ο άλλος.
Η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ για την καλλιέργεια του βίαιου λόγου είναι κεντρική. Έσπειρε, πότισε, θέρισε.
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας εκφώνησε τον βίαιο λόγο, την πράξη της συμβολικής καταστολής και της συμβολικής εξόντωσης του αντιπάλου.
Και μετά υψώθηκε το βίαιο χέρι.
Κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι δεν άκουσε, κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν κατάλαβε.
Σωστά έχει πει ο ποιητής:
«...δεν ήσουν απροειδοποίητος, δεν διάβασες σωστά τα σημεία…».
Τι να γράψεις; Πού να σταθείς;
Υπάρχει τέτοιο πεδίο, όπου η μεταμφιεσμένη σύγκρουση «πρόοδος-συντήρηση» θα βρει τον ΣΥΡΙΖΑ ταυτόχρονα ως τον εκφραστή της προόδου αλλά και ως ενσαρκωτή αυτού που πραγματικά είναι, της συντήρησης;
Είναι η λήθη συστατικό της δημοκρατικής συνείδησης ή η μνήμη είναι αυτή που, καθώς γρηγορεί, καθιστά δυνατή μια λήθη δημιουργικά νοητή, πέρα από τον θάνατο που συνεπάγεται αν μόνο ως λήθη υπάρξει.
Στην «Γκέμα» του Λιαντίνη πιθανόν, όπου απεγνωσμένα ο εμπνευστής της επεξεργάστηκε τον θάνατο, πριν τον συναντήσει ως μύθο και μύθο του σε μια σπηλιά του Ταϋγέτου.
Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 29 Απριλίου 2018
Είναι πειθήνια όργανα της κυβερνητικής πολιτικής. Είναι υψηλόβαθμα μέλη του κυβερνητικού μηχανισμού εξουσίας. Χειροκροτητές των αποφάσεων του καθοδηγητικού πυρήνα της. Ανυπόκριτοι υποστηρικτές και συμπράττοντες. Συνειδητοί υποστηρικτές της καταστροφικής πολιτικής σε εξέλιξη.
Είναι οι 53 του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκειται για πολιτική ομάδα που διεκδικεί διαφορετικότητα "καταγγέλοντας" τις πράξεις της. Δεν πρόκειται για συνήθη παραδοξότητα. Ούτε για διαλεκτική σύνθεση των αντιθέτων, που διαφεύγει σε εμάς που δεν κοινωνούμε το "πνεύμα της Ιστορίας" όπως οι 53.
Πρόκειται για αφοσιωμένους εργάτες της χειραγώγησης.
Κάθε τόσο οι προσηλωμένοι αυτοί εργάτες, με στάση πολιτικού ναρκισσισμού και πρόθεση κατασκευής μίας αυτοθαυμαστικής μυθοπλασίας, "σείουν τις φυλλωσιές" της επανάστασης. Με περίσσια πολιτική κομπορρημοσύνη επιχειρούν να μας πείσουν ότι αυτοί δεν είναι πράξη τους, είναι τα λόγια τους. Οι ίδιοι επικαλούνται διαρκώς τα λόγια τους, επικρίνουν όμως τους άλλους για τις πράξεις τους. Κάτι σαν ιστορική εξαίρεση. Μας καλούν να πιστέψουμε ότι είναι ό,τι λένε και όχι ό,τι πράττουν.
Πρόκειται για κλασσική περίπτωση απόπειρας χειραγώγησης. Η ψευδής συνείδησή τους είναι ο οδηγός τους. Και όπως κάθε ψευδής συνείδηση, πρώτα αυτοχειραγωγείται και μετά χειραγωγεί. Μακριά από τον πραγματικό κόσμο, κατασκευάζει μέσα από τη χειραγώγηση και την παραπλάνηση έναν κόσμο εξουσίας. Και μαζί ένα πεδίο εύκολης και ανεμπόδιστης άσκησής της. Κοινωνοί αυτής της εξουσίας, οι 53 εργάζονται για την υποστήριξή της. Η μεταμφίεση είναι ο τρόπος.
Οι 53 εργάζονται ως "συλλογικό στέλεχος" του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αναπόσπαστο μέρος του. Αποτελούν υποδειγματικό τέκνο του. Σύνθημά τους είναι "πρώτα το ζην" του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν νοούν τον εαυτό τους εκτός. Κάθε φορά που "αμφισβητούν" ταυτόχρονα επιστρέφουν στην αρχική κοίτη. Δεν διαφωνούν. Προσποιούνται.
Οι 53 είναι μέθοδος. Μέθοδος απόκρυψης και μεταμφίεσης. Που τροφοδοτεί δήθεν με κριτική σκέψη τον κεντρικό πυρήνα. Που προσθέτει δήθεν αμφισβήτηση και αμφιβολία σε αυτό που οι ίδιοι, αφοσιωμένοι, δημιουργούν και χτίζουν. Παρέχοντας έτσι υλικό στην ψευδή συνείδηση για να στηθεί ο κατασκευασμένος κόσμος και η παραποιημένη εκδοχή του κόσμου.
Οι 53, ως ανάχωμα στη συνειδητοποίηση, είναι στοιχείο φθοράς. Επιταχυντές της φθοράς και, ως χειραγωγοί, πολλαπλασιαστές της παρακμής. Επειδή αυτό τους φοβίζει καθώς τους απογυμνώνει, επιχειρούν να μας πείσουν ότι δεν κατοικούν στον τόπο της πράξης τους αλλά στον κόσμο της φαντασίας τους.
Την ψευδή συνείδηση τη συνοδεύει πάντα ένας εσχατολογικός λόγος. Είναι η πηγή που ξεδιψάει. Σε ένα πρόσφατο κείμενό τους οι 53 έχουν τίτλο "Το "μετά" να αρχίσει σήμερα". Είναι λογικό να αγαπούν το εσχατολογικό "μετά". Τους αποδεσμεύει από το παρόν. Τους λυτρώνει από τη σημερινή πράξη τους. Είναι πιο εύκολο να δίνεις οδηγίες στην Ιστορία και να της απευθύνεις ιδεολογικά διατάγματα από τη συνειδητή, υπεύθυνη συμμετοχή στο οδυνηρό καθημερινό ξεδίπλωμά της.
Μπορούν να κατέβουν ασφαλείς στο αμπάρι. Επιβλέπει στη γέφυρα ο αρχηγός τους.
ΥΓ.: Ψευδής συνείδηση: Ψευδής είναι η συνείδηση που, καθοριζόμενη από μια υπέρτερη αλήθεια, αρνείται τον πραγματικό κόσμο, αυτοχειραγωγούμενη η ίδια και χειραγωγώντας τους άλλους προς το ψεύδος.
Ο Μάης του '68 είναι μια κατάσταση εξεγερσιακότητας. Δεν είναι εξέγερση. Δεν είναι επανάσταση.
Ολα συντελούνται - και οι νέοι της εποχής σπουδάζουν σε ιδανικές ως προς το παρελθόν συνθήκες - σε μια κοινωνία πραγματικά αυξανόμενης ευημερίας και σε μια κοινωνία υπαρκτής ελευθερίας. Πάντως, ελευθερίας έκφρασης. Μια ατελής συνειδητοποίηση συνοδεύει αυτούς τους νέους - φοιτητές.
Αυτή είναι η φαντασία του Μάη.
Υπάρχει στην εποχή που διανύουμε εύφορη εκλογική πεδιάδα;
Ακούγοντας τα στελέχη της αντιπολίτευσης, και ιδιαίτερα της αξιωματικής, νομίζει κανείς ότι δεν μένει παρά ο εκλογικός θερισμός. Οτι το εύρος της κυβερνητικής φθοράς έχει διαμορφώσει ήδη τις συνθήκες μιας εύκολης εκλογικής νίκης. Ερχονται και οι δημοσκοπήσεις και δίνουν αέρα ελπίδας και επιβεβαίωσης σε αυτή την πρόγνωση.
Οι δημοσκοπήσεις έχουν ασφαλώς την αξία τους. Δίνουν μια αύρα της πραγματικότητας του μέλλοντος. Και οι αριθμοί που μιλάνε για τον πιθανό μελλοντικό συσχετισμό διεκδικούν να γίνουν μέρος του πραγματικού. Διεκδικούν αλλά δεν είναι.
Και πάντως περισσότερο δίνουν μια οριακή δυνατότητα μετάβασης στην επόμενη φάση. Ακόμη και οι αριθμοί μάς δείχνουν ότι η εποχή δεν έχει τίποτα από κανονικότητα. Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Τίποτα δεν θα γίνει όπως πριν. Κανένα «αντί» δεν αρκεί πλέον.
Το ζήτημα τίθεται κυρίως για τη Νέα Δημοκρατία και αυτήν αφορά. Η εκτίμηση ότι η ωρίμανση των συνθηκών θα την οδηγήσει σε ένα εύκολο εκλογικό αποτέλεσμα είναι αθεμελίωτη.
Οι μεταβολές που έχουν συντελεστεί στο κοινωνικό σώμα, η αφομοίωση του ψεύδους, ο συμβιβασμός με την ανάγκη, η παραίτηση από την ελπίδα και τη δυνατότητα βελτίωσης της ζωής εγκαθιστούν τις συμπεριφορές στο παρελθόν και κάνουν το παρελθόν οδηγό της εκλογικής στάσης.
Δεν αρκεί σήμερα ένα κόμμα - η αξιωματική αντιπολίτευση εν προκειμένω - γραφειοκρατικού τύπου για να διαμορφώσει πρόσφορες συνθήκες ευρείας εκλογικής νίκης, ακόμα και αν ο στενός πολιτικός κύκλος που αποτελεί την καρδιά του μπορούσε να βρεθεί στην πιο εμπνευσμένη στιγμή του.
Σε μια εποχή σύγχυσης, ακατανοησίας, σχεδόν παραζάλης, οφείλει να προσέλθει στην αναμέτρηση, υπό τις παρούσες συνθήκες, ως επεξεργαστής νοήματος. Να καλλιεργήσει δηλαδή την πεδιάδα ώστε να γίνει εύφορη.
Αυτό σημαίνει: μέσα στον κυβερνητικό θόρυβο της σημερινής πορείας, της αμφιβολίας και της αναζήτησης προσανατολισμού και νοήματος, να προτάξει μια απάντηση για τη μεγάλη κατεύθυνση. Μια επαρκώς επεξεργασμένη απάντηση. Πέρα από τη γοητεία κάθε ακτιβισμού μικρού ορίζοντα. Μια απάντηση που διεκδικεί να καλύψει το κενό νοήματος, με τρόπο διαυγή, σταθερό και θεμελιωμένο.
Το ζήτημα είναι, επεξηγούμενα τα πράγματα, να οδηγηθούν κάπου και να εμπεριέχουν εν δυνάμει μια κίνηση προς κάπου. Να μιλήσει για τη δύσκολη πορεία στην αβέβαιη περιοχή σε μια αβέβαιη εποχή.
Χωρίς τη δύσκολη αυτή πολιτική μάχη και σύγκρουση με τις δυνάμεις του παρελθόντος, του ΣΥΡΙΖΑ πρώτου, όσο και αν κινηθεί αποτελεσματικά ένα κόμμα ως μηχανισμός εκλογικής συνάθροισης, δεν μπορεί να διαμορφώσει ορμή διακυβέρνησης, δεν μπορεί να πείσει ως εκφραστής μεταβολής.
Χωρίς αυτή την απαιτούμενη επίμονη και πειθαρχημένη προσπάθεια επεξήγησης των συνθηκών της εποχής, η παραζάλη θα καλύπτει σαν αφρικανική σκόνη την πολιτική κρίση των ανθρώπων και ο κατακερματισμός των δυνάμεων θα είναι η αποτύπωση της κάλπης.
Η ανησυχία που επικρατεί στην κοινωνία, το αίτημα της σοβαρότητας στον χειρισμό των μεγάλων θεμάτων που σκιρτά, η ανάγκη εσωτερικής ανασυγκρότησης που κερδίζει έδαφος και η αντικειμενική ανάγκη της νέας αντιπροσώπευσης δυσκολεύουν την επόμενη αναμέτρηση.
Αν λοιπόν κανείς προσέλθει στην αναμέτρηση αυτή ελπίζοντας σε εύκολο θερισμό στην εύφορη πεδιάδα, θα συναντηθεί με τα ζιζάνια του κάμπου.